Δεν τραβάει η ιστορία

Τα πράγματα μέχρι το 1980 άντε 1985 ήταν καλά. Για τα περισσότερα επαγγέλματα.
Μετά άρχισαν να χαλάνε.
Η μουσική ως προϊόν υπόκειται στις θεμελιώδεις αρχές που διέπουν και καθορίζουν την εύρρυθμη λειτουργία μιας αγοράς. Της μουσικής βιομηχανίας εν προκειμένω.
Η γενεσιουργός δύναμη είναι η ανάγκη του καταναλωτή να αγοράσει το προϊόν.
Θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας του '70 αλλά και στις αρχές του '80 τη λαχτάρα μας να αγοράσουμε τον καινούριο δίσκο του αγαπημένου μας συγκροτήματος.
Να ρωτάμε σε καθημερινή βάση στο δισκάδικο της γειτονιάς εάν ήρθε ο δίσκος που παραγγείλαμε.
Αλλά και το βράδυ εκεί στην έρμη την επαρχία να περιμένεις με λαχτάρα να ακούσεις κανένα πειρατή να παίζει δίσκους με ξένα.
'Η την αναζήτηση στα βραχεά για κανένα αμερικάνικο ή ευρωπαϊκό σταθμό.
Ο Πετρίδης, ο Έβενης ή ο 267 ήταν μια όαση στο κρατικό ραδιόφωνο.
Το θέλαμε το προϊόν. Ήταν σε έλλειψη. Και όσο μας έλειπε, τόσο το ποθούσαμε.
Μπορεί σε μια χρονιά να βγαίνανε 100-200 μόνο άλμπουμ. Και ήταν τα περισσότερα καλά.
Τεχνικά, με έμπνευση και μεράκι.

Μετά το '85 τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε.
Κάτι η διάδοση της εύκολης ηλεκτρονικής μουσικής, κάτι η δημιουργία ανεξάρτητων εταιριών, το σπάσιμο των παραδοσιακών μουσικών σκηνών, η δημιουργία μιας νέας γενιάς easy listening ακροατών, ευτέλισε τη μουσική.
Οι δίσκοι άρχισαν να βγαίνουν κατά χιλιάδες και να προβάλλονται με κάθε τρόπο. MTV, ραδιοφωνικές, εκπομπές, video clip σε ιδιωτικά κανάλια.
To cd πλέον κυκλοφορούσε πιο εύκολα για αντιγραφή από σπίτι σε σπίτι. Με ένα σύστημα κάτω από 150.000 δρχ. μπορούσε ο καθένας για πρώτη φορά να ακούσει μουσική σε εξαιρετική ακουστική ποιότητα.
Η καταστροφή ήρθε με γεωμετρική πρόοδο.
Το Internet, οι συσκευές τύπου pod που αναπαράγουν μουσική, τα κινητά, τα torrents, έφεραν τη μουσική παντού. Podacts, web radio, promo cds & dvds, reality, έμπασαν με τη βία τη μουσική και στον πλέον αδιάφορο.
Ο κάθε άσχετος έχει συσσωρευσει gigabytes μουσικής, που ποτέ δεν θα ακούσει, ποτέ δεν θα εκτιμήσει και κυρίως ποτέ δεν θα απολαύσει.
Παλιά λαχταρούσαμε να έχουμε στο πικάπ μας κάθε δίσκο που κυκλοφορεί. Να μάθουμε την παραμικρή πληροφορία γύρω από την παραγωγή του, την μπάντα, τις συναυλίες που θα ανακοινώσουν και τα συναφή.
Σήμερα σε δευτερόλεπτα έχουμε ριπαρισμένα cd κι dvd, τ' ακούμε σε δευτερόλεπτα για να τα πετάξουμε ευθύς αμέσως σε κάποιον τερατώδη εξωτερικό δίσκο, με terrabytes άχρηστης πληροφορίας.

Από την άλλη η προσφορά της μουσικής έχει αυξηθεί δυσανάλογα με τη ζήτηση. Χιλιάδες τραγούδια ανεβαίνουν στο διαδικτυο καθημερινά, καταστώντας αδύνατη τη συγκεντρωσή τους από fan συλλέκτες του ειδους όπως ο Γ. Πετρίδης.
Και φυσικά όπου υπάρχει ποσότητα ή ποιότητα φθίνει εκθετικά.
Τα περισσότερα από αυτά δεν θα φτάσουν ποτέ στα αυτιά μας.
Μπορείς να κάνεις εντελώς δωρεάν το δικό σου demo, ασχέτως εάν έχεις την παραμικρή ιδέα από σύνθεση, παίξιμο οργάνων ή καλλιφωνία.
Μπορείς να την προβάλεις σε ένα ατελείωτο κοινό και να γίνεις εσύ το μελλοντικό αστέρι.
Και η απορία μου είναι η εξής...

Κέρδισε κανείς κάτι από όλη αυτή την ασυδοσία;
Εμείς οι ακροατές ή οι νεώκοποι καλλιτέχνες;
Δυστυχώς η τεχνολογία και εκβιομηχανοποίηση της μουσικής οδήγησε στην καταστροφή μιας τέχνης.

Θυμηθείτε το αυτό την επόμενη φορά που με το κινητό σας αποθανατίσετε κάποιο ειδυλλιακό τοπίο.
Θυμηθείτε ότι όταν η φωτογραφία ήταν στα χέρια των λίγων αποτελούσε τέχνη και άφησε πίσω της δείγματα απείρου κάλλους. Σήμερα δεν είναι παρά tr(ass) art.