τραγουδούσαν παλιότερα οι Aerosmith, αλλά εδώ στην Ελλάδα υπάρχει κάτι χειρότερο. Υπάρχει κάτι που στοιχειώνει την εφηβεία μας, συντροφεύει τα μουσικά μας ακούσματα για δεκαετίες και δεν λέει να μας αφήσει να ησυχάσουμε.
Μιλάω για την φωνή σύμβολο του καταπιεσμένου ροκά που προσπαθεί να σπάσει το κατεστημένο και να κραυγάσει ελεύθερα τα ιδανικά της νέας γενιάς.
Θα μείνω καταρχάς στη φωνή.
Σύμφωνα λοιπόν με τη wikipedia η φωνή είναι εργαλείο επικοινωνιας των προηγμένων όντων, ενίοτε και καλλιτεχνικής έκφρασης και ανησυχίας.
Επίσης πολύ ξεκάθαρα περιγράφει πως παράγεται ο ανθρώπινος ήχος στις φωνητικές χορδές, πως ενισχύεται από τον λάρυγγα και πως εξέρχεται μελωδικά από τη στοματική κοιλότητα.
Προφανώς ο ωριλάς που μας έδωσε αυτή τη λεπτομερή περιγραφή δεν είχε υπ΄όψιν την περίπτωση του Γιάννη Αγγέλακα.
Εάν τον γνώριζε θα περιέγραφε τον ανθρώπινο ήχο ως δημιούργημα του στομάχου που παράγεται μετά από πολύ σφίξιμο και αντί να εξέρθει από εκεί που συνήθως εξέρχεται βγαίνει προς τα πάνω, ενισχύεται από τις παλινδρομικές κινήσεις του οισοφάγου (που συνήθως δημιουργούν ρεύση) και εκκρίνεται εκ της ρινός συμπιεσμένος από τα κρεατάκια.
Αυτή λοιπόν η ιδιόρρυθμη ανθρώπινη φωνή αποτελεί το θεμέλιο λίθο της σκηνής του ρόκ στη χώρα μας.
Συνδυασμένη με μιας απαράμιλλης τεχνικής στίχο που μας έδωσε δημιουργήματα του τύπου
στις τουαλέτες τα όνειρα σου θα ξεράσεις θα χαλαρώσεις και θα μπεις στη σειρά.
(για να μην πω για την άλλη που ξυρίζει τα πόδια της)
οι τρύπες ήταν οι πρωτοδάσκαλοι του ελληνικού ανεξάρτητου ήχου.
Να ξεπεράσω την έλλειψη φαντασίας σε στίχο και μελωδία. Να παραβλέψω την αδυναμία ενορχήστρωσης, τα παιδαριώδη σόλα, τη φτωχική παραγωγή.
Να διαγράψω τα στερεότυπα: κνίτης, αμστελ, φεστιβάλ με σκηνές, river party, πρέζα, skinhead και τα συναφή. ... ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ ...
Και αν πούμε ότι στην πορεία ο Αγγέλακας βρήκε το δρόμο του, ο τρόπος που τραγουδούσε έμεινε για πάντα να μας βασανίζει.
Μια επιτηδευμένα πνιχτή φωνή που αντιγράφηκε με διαβολικό τρόπο για να καλύψει έντεχνα την επαρχιακή προφορά του κάθε επαρχιώτη τηνέιτζερ που φαντάστηκε καριέρα στις "μεγάλες ροκ σκηνές" της Αθήνας και τη Θεσσαλονίκης.
Ξέρω ότι θα στενοχωρήσω μερικούς από εσάς, αλλά πιστεύω ότι εκφράζω μια άποψη για ένα συγκρότημα και γενικότερα για μια μουσική σκηνή στην Ελλάδα που οδήγησε σε αδιέξοδα και χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να ξεπεραστεί. Συμπατριώτες μας έπρεπε να ζήσουν τουλάχιστον 10 χρόνια στο εξωτερικό, να απογαλακτιστούν από τον ήχο αυτό και να προάγουν την ελληνική μουσική μπολιάζοντας την με ξένα ακούσματα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου