Monus Discus Acroasis

Η Monus Discous Acroasis είναι μια φανταστική ασθένεια η οποία "εφευρέθηκε" για να περιγράψει μια ιδιαίτερη παθογένεια της ελληνικής μουσικής κουλτούρας.
Η συμπτωματολογία της εν λόγω ασθένειας έχει ως εξής :
Παθολογικό "κόλλημα" στο άκουσμα ενός και μόνο συγκροτήματος. Οδηγεί στην άνευ λόγου προσκόλληση σε ένα συγκρότημα και στη θεοποίηση του, σε σημείο ώστε ο ακροατής να θεωρεί ότι "το συγκρότημά του¨ είναι το καλύτερο του κόσμου. Να αγοράζει μετά μανίας τους δίσκους χωρίς κρίση, μόνο και μόνο επειδή είναι της αγαπημένης του μπάντας, χωρίς καν να μπει στον κόπο να διαβάσει κριτικές, ή να ακούσει τα τραγούδια του στο δίκτυο και στο ραδιόφωνο.
Ομολογώ ότι όλοι μας, τουλάχιστον εμείς οι "λατρες" της μουσικής έχουμε προσβληθεί από τον ιό αυτής της ασθένειας σε κάποια φάση της ζωής μας.
Τότε κόβαμε φλέβες για το γκρουπ μας, ρουφούσαμε Melody Maker και Smash Hits προσδοκώντας σε κάποιο νέο και παρακαλούσαμε τον τοπικό DJ να παίξει για πολλοστή φορά τις επιτυχίες του δίσκου.
Στην πορεία αποδείχτηκε ότι η μουσική είναι πιο σύνθετη και η ζωή πολύ μικρή για να τη χαλαλήσεις ως τρελαμένος fan (και όχι fun) μιας μπάντας από το Basildon του Essex για παράδειγμα.
Υπάρχει όμως όπως ανέφερα παραπάνω μια κατηγορία αθεράπευτων ακροατών, προσκολλημένη σε συγκροτήματα η οποία αδυνατεί να ξεπεράσει τις παιδικές αυτές ασθένειες.
Πώς άλλωστε να χαρακτηρίσεις οπαδούς συγκροτημάτων που έχουν διαλυθεί προ καιρού ή στη χειρότερη έχουν αποδημήσει εις Κύριον.
Έχω ακόμη φίλους που είναι οπαδοί των Doors. Τρελαίνονται στην κυριολεξία.
Και ερωτώ. Τι καινούριο να περιμένεις από τους Doors;
Το πιθανότερο αντί για ανάσταση του μακαρίτη, να προκύψει ανακομιδή λειψάνων.
Η μουσική που ακούμε, δεν είναι ένα προσωπικό στοίχημα επιτυχίας. Δεν σημαίνει ότι επειδή η αγαπημένη μας μπάντα έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει (και να πουλάει) ότι είμαστε κι εμείς loosers. Ούτε ότι επειδή εγώ για παράδειγμα άκουγα Depeche Mode και U2 από το 1982, δικαιώθηκα μιας και αυτές οι μπάντες υπάρχουν μέχρι σήμερα.
Οι μουσικοί και οι μπάντες αλλάζουν.
Η καλή μουσική όμως μένει για πάντα.
Ας το έχουν υπ' όψιν τους αυτό οι εγχώριοι και αλλοδαποί παραγωγοί, γιατί κανείς δεν μπορεί να διεκδικεί εσαεί τα πρωτεία και την προτίμησή μας χωρίς να το αξίζει.