H ταμπέλα

Η Ελλάδα ως γνωστόν είναι η χώρα της ταμπέλας. Ο καθείς από ημάς είναι χαρακτηρισμένος ανάλογα με τα φρονήματά του, την καταγωγή του και το χώρο που ζει, εργάζεται ή διασκεδάζει.

Δείτε μπιλόου μερικά κλισέ που απαντώνται πλειστάκις.
- Ο skin είναι εθνικιστής και ακροδεξιός.
Αποκλείεται να είναι κάποιος που έχει αλωπεκίαση, ψωρίαση ή αρχή φαλάκρας και να ακούει δημοτικά.

- Ο ροκάς, καπνίζει στριφτό ή χόρτο, πίνει ρετσίνα ή μπύρα, είναι μαλιάς αριστεράς, τρέχει σε φεστιβάλ, beach party στη χαλκιδική και κάποτε έπαιζε κιθαρίτσα.
Αποκλείεται δηλαδή να του αρέσουν οι γραβάτες και να πηγαίνει εκκλησία με τη γιαγιά του.

- Ο discoβιος, ακούει Pop και disco, είναι φλώρος, φοράει πουκαμισάκια και ως φοιτητής ήταν ΔΑΠίτης που έπινε τσαγάκι σε λέσχες, αν ναι.. πρωτοπήδηξε στα 28.
Αποκλείεται δηλαδή να βγαίνει με LADA niva στον Αχελώο, να κάνει bungee στον Ισθμό και να διατηρεί ιστοσελίδα με πορνοπεριεχόμενο.

- Ο "έντεχνος¨ακούει Χαΐνηδες, ξημεροβραδιάζεται στη Φιλοσοφική, διαβάζει Κοκτώ και Ρεμπώ (οτιδήποτε που τελειώνει σε -ω) και για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του έπινε μόνο κόκκινο κρασί και κάπνιζε πίπα.
Αποκλείεται δηλαδή να χτυπάει πατσά τα ξημερώματα και να βλέπει μπαλάρα στην Τούμπα.

Στην Ελλάδα η ταμπέλα είναι σαν την γνώμη. Ο καθένας έχει από μια.

Ο γραφών άκουσε κατά καιρούς από την πιο σκληρή metal μουσική, μέχρι Punk, ραπ, progressive, electronic body music.
Για την ακρίβεια, οι πάμπολλες αλλαγές στη μουσική που άκουσα, ήταν αδύνατο να συνοδεύονται από αντίστοιχες αλλαγές στην γκαρνταρόμπα μου, στο κούρεμα ή στα ποτά που έπινα.
Για αυτό διατήρησα ένα συγκεκριμένο μαλλί, αυτό που μου πηγαίνει περισσότερο χωρίς να παίζω με μήκη, χρώματα και χτενίσματα της τρίχας.
Και τα ρούχα μου ήταν πάντοτε ψιλοκλασσικά, τίποτε το προχωρημένο και τίποτα το καναγκιουρίσιο.
Αν ναι, το λευκό ρούμι δεν το αλλάζω με τίποτα.