Λίγο πριν κλείσει η χρονιά...

Μουσικά πάντα, η φετινή χρονιά ήταν η χειρότερη από καταβολής κόσμου. Ξεπέρασε και την περσινή που κρατήσε τα πρωτεία της μουσικής αηδίας για μόλις ένα χρόνο.
Κάτι μου λέει ότι και η νέα χρονιά θα΄ναι ακόμα πιο χάλια.
Οι Αlberta Cross, ο εκπληκτικός Daniel Merriweather, οι φοβερές Explode Into Colors και οι Blind Pilot δεν σώνουν την συνταγή.
Και η ελληνική παραγωγή το χαβά της.
Εδώ αγόρασα καμμιά δεκαριά cd (όλα ξένα) με 40-45 € (Βryan Ferry, Rod Stewart, best of Annie Lennox κλπ) και μόνο οι Κότσιρας και Ονιράμα πουλάνε στς 18 και στα 20 €. Θα τρελαθούμε!!
Είναι φανερό ότι δεν ενδιαφέρονται για τις πωλήσεις cd.
Παρατηρώ εδώ και 10 ημέρες κεντρικό δισκάδικο στην Τσιμισκή που έχει πρώτη μούρη cd πασίγνωστου Έλληνα καλλιτέχνη και μετρώ σχεδόν καθημερινά πόσα cd έχει στο stand.
Μάλιστα σε κανα δυο έσκισα λίγο το πλαστικό κάλυμμα για να δω αν τα αγοράζει κανείς.
Εεε λοιπόν ούτε ένα δεν πουλήθηκε αυτές τις γιορτινές κιόλας μέρες που ψιλοκινείται η αγορά.
Δεν τους ενδιαφέρει να πουλήσουν cds. Απλώς νοικιάζουν το χώρο της πρώτης προβολής σε δισκάδικα για να προμοτάρουν με τεράστιες αφίσες εντός και εκτός καταστημάτων τις συναυλίες τους σε μουσικά στέκια.

------------------
Update: Για να μην το ξεχάσω. Όχι και 25 Ευρώ για να δούμε από 50 μέτρα απόσταση στριμωγμένοι σε ένα κwλομπαρο μέσα στην τσιγαρίλα (ναι την απαγορευμένη) τον Κότσιρα.
Και μάλιστα μια ώρα αφού ξεκίνησε το πρόγραμμα.
Στο δε ταμείο υπήρχαν διάσπαρτες αποδείξεις με διάφορες τιμές εισόδου 15, 20 και 25€.
Ότι προαιρείστε!!!

Heard it in a love song - Marshall Tucker Band

Κοντεύει να κλείσει η χρονιά και ακόμη ν' ακούσουμε κανένα τραγούδι της προκοπής.
Δεν μιλάμε για ελληνικά άσματα. Εκεί έχεις την εντύπωση ότι η μουσική σταμάτησε στο 1997.
Τίποτα νέο, τίποτα φρέσκο να ταρακουνήσει τα νερά.

Kαι στα ξένα Hits μια από τα ίδια. Αναρωτιέμαι τη νόημα έχει να συντηρείς ένα Βlog με θεματολογία τη μουσική; Μόνο και μόνο για να γράφιες πόσο χάλια είναι;
Δυστυχώς η μουσική και η διασκέδαση που προσφέρει, disco, μπαράκια, live clubs κλπ. έχουν περάσει προ πολλού πολύ σε δεύτερη μοίρα.
Προέχει η καλή ταβέρνα, το καλό ρούχο, το καλό κινητό ή laptop. Πού χρόνος για να ακούσεις μουσική και πολύ περισσότερο, πού λεφτά για να ξοδέψεις;

Υ.Γ. To μόνο καλό τραγούδι που άκουσα ολόκληρο Οκτώβριο στο ράδιο ήταν το Amadeous του Falco.

Hobby

Τη δόξα πολύ εμίσησαν τον πλούτο ουδείς, για να παραφράσω.
Ξέρει κανείς να μας πει, ποιος είναι ο συνολικός τζίρος της μουσικής βιομηχανίας στη χώρα μας;
Βάζω μέσα, συναυλίες, πωλήσεις δίσκων, σκυλάδικα και τα συναφή.
Να'ναι 100 εκατομμύρια, να'ναι 200 εκατομμύρια;
Από αυτά τα μισά και παραπάνω τα νέμονται 5-10 άτομα. Οι γνωστοί, ακατανόμαστοι, Χατζηγιάννηδες, Βανδοβίσσηδες κλπ.
Άρα να μένουν 100 εκατομμύρια για τους υπόλοιπους μουσικούς.
Από μια πρόχειρη εκτίμηση με τη μουσική ζούνε και ασχολούνται στην Ελλάδα περίπου 30.000 άτομα. Μπορεί να'ναι και περισσότεροι, αλλά για να αποφύγουμε αυθαιρεσίες τους λιγοστεύω.
Ξέρετε τι αναλογεί στον καθένα τους ετησίως;
Λίγο παραπάνω από 3.300 €. Δηλαδή ένα μηνιάτικο 275 €.
Θέλουν πολλά καρβέλια για να φτάσουν στους προνομιούχους της γενιάς των 700 €.
Και φυσικά το ερώτημα είναι, πώς ζούνε;
Προφανώς ασχολούνται και με άλλα πράγματα ή έχουν κάποια βοήθεια.
Για αυτό και βλέπουμε όλο και συχνότερα το παιδί να δουλεύει στο μαγαζί του πατέρα του.
Πάμπολλα τα παραδείγματα.
Κόκκοτας, Αλκαίος, κόρη Άντζελας, τέκνα Φλωρινιώτη, Φιόνα Τζαβάρα, γιός Πάριου, Κόρη Ζουγανέλη (ίσως να΄ναι και η μόνη εξαίρεση που αξίζει), Αγγελόπουλος, Τζίνα Αρβανιτίδου (κι αυτή δεν είναι άσχημη, αν και είναι ίδια η μάνα της στη φάτσα).
Όλοι τους έχουν ταλέντο; Δεν το νομίζω.
Έχουν όμως σίγουρο το μπακίρι, για να επιδοθούν σ'αυτό το ακριβό σπορ.
Για αυτό το λόγο, εδώ και πολύ καιρό λέω ότι η μουσική πλέον στη Ελλάδα είναι ένα χόμπυ για αυτούς που έχουν χρόνο και χρήμα για σκότωμα.

Greek ραπ

Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο, καταθέτω τη γνώμη μου για την ελληνική μουσική σκηνή ραπ.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 80, άρχες 90, φάνηκε ότι το είδος που θα κυριαρχούσε στην αντίπερα όχθη, θα προέρχονταν από τα σπλάχνα της μαύρης κοινότητας.
Όπως πάντα ο λευκός θα κατάκλεβε ασύστολα την μουσική των νέγρων.
Το 30-40 τη jazz (όσο μπόρεσε), το 50 το rock 'n roll, το 60 το rock και το Blues, το 70 τη disco και τη soul, το 80 το beat και το hip hop.
Αυτό εξανάγκασε τη μαύρη μουσική κοινότητα σε μια συνεχή δημιουργική εξέλιξη που δεν θα μπορούσε να φανταστεί η μουσική βιομηχανία.
Από τα 95 και μετά έχει κυριαρχήσει απόλυτα στην Αμερική, ο ήχος των μαύρων. Εξελίσσεται δημιουργικά πάνω στην αρχετυπική μουσική των κρουστών, την ξεχωριστή ικανότητα των φωνητικών καθώς και το ταλέντο στο χορό και γενικότερα στη σκηνική παρουσία.
Ο Elvis, o Clapton, οι Bee Jees, ο Vanilla Ice, οι Beastie Boys ήταν μερικοί από αυτούς που εκπροσώπησαν άλλοι επάξια, άλλοι αποτυχημένα τη λευκή φυλή στο παιχνίδι της μουσικής μιμούμενοι τους μαύρους.

Οι έλληνες, οι οποίοι ως γνωστόν, έμαθαν τους μαύρους να παίζουν μουσική, πρωτοστατούν και σ'αυτό το μουσικό είδος.
Βαφτίζοντάς το Low bap, για να αποφύγουν την απευθείας σύγκριση, θυμίζουν τους πρώτους ελληνάρες που έγραφαν porsche πάνω στα VW τους ή αυτούς που έφτιαξαν την sinalco cola και είχαν την φαεινή ιδέα να γυρίσουν ταινίες James Bond με τον Βέγγο.
Οι περισσότεροι εκπρόσωποι αυτού του υποείδους (υπο)μουσικής προέρχονται όπως υποστηρίζουν από την εργατική τάξη, βλέπε Πέραμα, Δραπετσώνα και δε συμμαζεύεται. Έχοντας ισχυρό κίνητρο να μετοικήσουν βορειότερα, επιδόθηκαν σε ένα άγριο παιχνίδι αντιγραφής κυρίως ξένων ρυθμών, εκφράσεων επί σκηνής, ακόμη και ρούχων, γκράφιτι και scate board για να ολοκληρώθουν και να δώσουν την εικόνα ενός άρτιου μουσικού "κινήματος".
Το αποτέλεσμα κατά την γνωμη μου είναι πολύ φτωχό και κατώτερο των προσδοκιών.
Όπως λένε στην Αμερική, ραπ κάνει ο μαύρος που δεν έχει φωνή να τραγουδήσει.
Ακόμη παλιότερα το πανκ ήταν η προσπάθεια κάποιων άσχετων να παίξουν ροκ μουσική.
Στην Ελλάδα που συνήθως τραγουδιστές γίνονται οι ατάλαντοι, οι προβαλλόμενοι, οι μορφονιοί και τα σόγια, έχει συρρεύσει στο χώρο αυτό, το κακό συναπάντημα.
Μαφιόζοι, συμπλεγματικοί, άνθρωποι που μπερδέψαν τον αερογράφο με το μικρόφωνο. Πιτσιρίκια που από τις λούπες των skate board προσγειώθηκαν με τα μούτρα στη σκηνή.
Και να πεις ότι βοηθάει και η έρμη η γλώσσα. Με τίποτε. Ο αγγλικός στίχος και η ίδια η αγγλική η γλώσσα δημιουργείται απο συνδυασμό μονοσύλλαβων και δισύλλαβων το πολύ λέξεων.
Δέστε ένα λαμπρό παράδειγμα

Bring it.
Whoo!
Unh, unh, unh, unh
Hoo cah cah
Hah hah, hah hah
[mimicking bass line] Bicka bicka bow bow bow,
bicka bow bow bump bump
What, what, what, what
Hah hah hah hah
Unh,
on your mark ready set let's go
dance floor pro I know you know
I go psycho when my new joint hit
just can't sit
gotta get jiggy wit it
ooh that's it
now honey honey come ride
DKNY all up in my eye
Big Willie Style's all in it
Gettin' Jiggy Wit It
na na na na na na na nana
na na na na nana
gettin jiggy wit it

Και ωραία για εμάς τους υπόλοιπους, όσο αυτή η μουσική σκηνή (εδώ γελάμε) έμενε στα στενά όρια του Ασπρόπυργου και του Άη Γιώργη, όλα καλά. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν άρχισε να γίνεται main stream. Εντελώς "ετεροχρονισμένα" που έλεγαν κάποιοι πολιτικοί παλιότερα, οι μουσικοί αυτή ανακαλύφτηκαν από κάποια φιντάνια δισκογραφικών οι οποίοι στην απέλπιδα προσπάθειά τους να αναστήσουν ντίβες και ντίβους του παρελθόντος, προχώρησαν σε χιμαιρικά εκτρώματα συνεργασιών του στυλ Θηρίο ή Αγλέορας και Βανδή, ή Nevma (Phlegma) και Βιση.
Οπότε και ο ξεπερασμένος λαϊκόβιος του ντισκοαμανέ αισθάνεται μοντέρνος, όταν ακούει ράπ
αλλά και ο 17άρης μπορεί πλέον να πάει νόμιμα τη γκόμενα στα μπουζούκια.
Να ενηλικιωθεί βρε αδερφέ.
ΥΓ. Παραδόξως το "Θέλω να γυρίσω στα παλιά", αποτελεί εξαίρεση, τη μοναδική. Μετά από αυτό το άσμα, η low bap δεν έχει να μας πει τίποτε άλλο.

Η αναλαμπή

Όσοι κι όσες παρακολουθείτε το blog θα έχετε διαπιστώσει την "ιδιαίτερη" σχέση που έχω με την Ελληνική μουσική.
Θέλω να ξέρετε ότι οι απόψεις μου δεν οφείλονται σε κάποιου είδους εμπάθεια που με διακατέχει, αλλά κυρίως εκφράζει την έντονη ανησυχία μου για την ποιότητα και την ικανότητα του Νεοέλληνα. Δεν θέλω να ασχοληθώ με το τελευταίο, υπάρχουν άλλωστε πολλοί "συνάδελφοι" που τα "ψέλνουν" καλύτερα. Ας μείνουμε λοιπόν στο τραγούδι.
Αφορμή για αυτό στάθηκε η παρουσία μου στην χθεσινή συναυλία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο Φράγμα Θέρμης για την εκδήλωση Θέρμης Δρώμενα.
Θα μου πείτε Λαυρέντη στα 2010. Τι να μας πεί ο πενηντάρης (και βάλε) !
Κι όμως ο φλόγα του ροκά υπάρχει πάντα και παντού.
Μπορεί να μην την συναντάμε τόσο συχνά στη χώρα μας και θα εξηγήσω παρακάτω γιατί, αλλά υπάρχει.

- Καταρχάς η μουσική σκηνή είναι ασύγκριτα μικρή με αντίστοιχες της Αμερικής ή του Ηνωμένου Βασιλείου. Για σκεφτείτε πόσα καλά ροκ τραγούδια βγήκαν φέτος σε Αμερική και Ευρώπη.
5; Άντε 10;
- Γιατί σώνει και καλά στην ελλάδα κάθε χρόνο πρέπει να βγαίνουν δεκάδες επιτυχίες από ένα μουσικό είδος (βλέπε ποπ/ροκ) που έχει τρομερό ανταγωνισμό με την εγχώρια μουσική;
Γιατί οι Ονιράμα ή οι De Niro να χαρακτηρίζονται κορυφαία συγκροτήματα με ενάμιση δίσκο και 13 τραγούδια;
- Δεν βοηθάει η έρμη η γλώσσα. Στην ποπ και ροκ μουσική η γλώσσα πάει ροδάνι. Με τις μονοσύλλαβες και δισύλλαβες λέξεις που δομείται η αγγλική γλώσσα έχει τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με τη δική μας γλώσσα, ειδικά στους καταιγιστικούς ρυθμούς της σύγχρονης μουσικής.
Γι αυτό άλλωστε και το ελληνικό ραπ (εδώ γελάμε), low bap ή map και δε συμμαζεύεται είναι για κλάματα.
- Το ροκ είναι πόνος. Είναι αγώνας και επανάσταση. Είναι ιδέα. Τώρα θα μου πείτε πώς η Αμερική, η πιο κοιμισμένη χώρα στον τομέα αυτό, πρωτοστατεί.
Απαντώ, ότι είναι μια τεράστια χώρα, και σίγουρα μέσα στα εκατομμύρια, υπάρχουν λαμπρότερα μυαλά, οξύτεροι νους, οι οποίοι έχουν τάξει τους εαυτούς τους στην συνεχή προσφορά.
Στην Ελλάδα τον πόνο μας τον κλαίμε στα σκυλάδικα. Η αγωνία μας είναι για το πόσους μυκονιάτικους κ@λους θα δείξει το star στο βραδινό του δελτίο. Ο όποιος ιδεαλισμός εξαερώνεται οσάν αθρακικό, στις καφετέριες.
Το ίδιο και η μουσική μας. Ξεθυμασμένη.

Για να το γυρίσω τώρα στο Μαχαιρίτσα,
Πάντου και πάντοτε, όπου υπάρχει κανόνας, υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Και ο Λαυρέντης με τον Τσακνή, όπως κανά δυο άλλοι, ο Παύλος ο Σιδηρόπουλος , η Λένα Πλάτωνος, ο Δήμος Μούτσης, ο Σαββόπουλος στα παλιά του, το κατείχαν το άθλημα.
Δεν είναι τυχαίο, ότι η καλύτερη τους φάση ήταν είτε επί δικτατορίας, είτε στο στρατό ή όταν είχαν μπλεξίματα με την πρέζα και το νόμο. Πάντως πριν πολλά πολλά χρόνια.

Όσον αφορά τις νέες μπάντες που παίζουν ξενόγλωσσο ροκ/ποπ, έαν δεν παράγουν καλύτερο ήχο και στίχο από τη μουσική των προαναφερθέντων καλό θα είναι παράλληλα με τις μουσικές τους περιπέτειες να τελειώσουν κανένα κολλέγιο MBA και να ασχοληθούν με το χρηματιστηρίο. Περισσότερες επιτυχίες θα έχουν.

Υ.Σ. Στις καλές στιγμές και η περίπτωση του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου, που θα πρέπει να αλλάξει το ονομά του εάν θέλει να κάνει διεθνή καριέρα.
Wtf man!

Ανάρτηση 14η

Αυτή την ανάρτηση την έβαλα για να μην μείνει το blog στις 13 αναρτήσεις.
Τι να κάνουμε, είμαστε και ολίγον προληπτικοί.

Monus Discus Acroasis

Η Monus Discous Acroasis είναι μια φανταστική ασθένεια η οποία "εφευρέθηκε" για να περιγράψει μια ιδιαίτερη παθογένεια της ελληνικής μουσικής κουλτούρας.
Η συμπτωματολογία της εν λόγω ασθένειας έχει ως εξής :
Παθολογικό "κόλλημα" στο άκουσμα ενός και μόνο συγκροτήματος. Οδηγεί στην άνευ λόγου προσκόλληση σε ένα συγκρότημα και στη θεοποίηση του, σε σημείο ώστε ο ακροατής να θεωρεί ότι "το συγκρότημά του¨ είναι το καλύτερο του κόσμου. Να αγοράζει μετά μανίας τους δίσκους χωρίς κρίση, μόνο και μόνο επειδή είναι της αγαπημένης του μπάντας, χωρίς καν να μπει στον κόπο να διαβάσει κριτικές, ή να ακούσει τα τραγούδια του στο δίκτυο και στο ραδιόφωνο.
Ομολογώ ότι όλοι μας, τουλάχιστον εμείς οι "λατρες" της μουσικής έχουμε προσβληθεί από τον ιό αυτής της ασθένειας σε κάποια φάση της ζωής μας.
Τότε κόβαμε φλέβες για το γκρουπ μας, ρουφούσαμε Melody Maker και Smash Hits προσδοκώντας σε κάποιο νέο και παρακαλούσαμε τον τοπικό DJ να παίξει για πολλοστή φορά τις επιτυχίες του δίσκου.
Στην πορεία αποδείχτηκε ότι η μουσική είναι πιο σύνθετη και η ζωή πολύ μικρή για να τη χαλαλήσεις ως τρελαμένος fan (και όχι fun) μιας μπάντας από το Basildon του Essex για παράδειγμα.
Υπάρχει όμως όπως ανέφερα παραπάνω μια κατηγορία αθεράπευτων ακροατών, προσκολλημένη σε συγκροτήματα η οποία αδυνατεί να ξεπεράσει τις παιδικές αυτές ασθένειες.
Πώς άλλωστε να χαρακτηρίσεις οπαδούς συγκροτημάτων που έχουν διαλυθεί προ καιρού ή στη χειρότερη έχουν αποδημήσει εις Κύριον.
Έχω ακόμη φίλους που είναι οπαδοί των Doors. Τρελαίνονται στην κυριολεξία.
Και ερωτώ. Τι καινούριο να περιμένεις από τους Doors;
Το πιθανότερο αντί για ανάσταση του μακαρίτη, να προκύψει ανακομιδή λειψάνων.
Η μουσική που ακούμε, δεν είναι ένα προσωπικό στοίχημα επιτυχίας. Δεν σημαίνει ότι επειδή η αγαπημένη μας μπάντα έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει (και να πουλάει) ότι είμαστε κι εμείς loosers. Ούτε ότι επειδή εγώ για παράδειγμα άκουγα Depeche Mode και U2 από το 1982, δικαιώθηκα μιας και αυτές οι μπάντες υπάρχουν μέχρι σήμερα.
Οι μουσικοί και οι μπάντες αλλάζουν.
Η καλή μουσική όμως μένει για πάντα.
Ας το έχουν υπ' όψιν τους αυτό οι εγχώριοι και αλλοδαποί παραγωγοί, γιατί κανείς δεν μπορεί να διεκδικεί εσαεί τα πρωτεία και την προτίμησή μας χωρίς να το αξίζει.

Αγευστόσκονη ή ο παλιός είναι αλλιώς

Φανταστείτε μια ουσία σε μορφή σκόνης, χρώματος γκρι προς το αδιάφορο, άοσμη, άγευστη και η οποία όταν διαλυθεί στο νερό δεν αφήνει τίποτα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Κάπως έτσι είναι η εικόνα που έχω για τη σημερινή "χορευτική" μουσική, τη μουσική των DJs η οποία έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στα in στέκια.

DJ τάδε, MC Mr. Nobody και δεν συμμαζεύεται. Ευφάνταστα ονόματα, εντυπωσιακές αφίσες και house parties με guest οι μόνιμους DJs συντροφεύουν τη διασκέδαση των ελλήνων τα τελευταία χρόνια.
Η προβολή και η όλη φασαρία έχουν καταστήσει των "χαμαλίδικη" εργασία του DJ σε πρωτοκλασάτο επάγγελμα που πολλές φορές καπελώνει τη μουσική και τον καλλιτέχνη που παίζει. Χαμαλίδικη γιατί θυμάμαι ότι στα δικά μας πάρτυ το δύσκολο ρόλο του DJ αναλάμβανε αυτός ο οποίος θα έμενε νηφάλιος, μακρυά από γυναίκες για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις μια ολόκληρης βραδιάς, συντροφιά με τον περιστρεφόμενο δίσκο, τον μείκτη και ενίοτε τα μικρόφωνα με το ενοχλητικό echo echo echo echo

Σήμερα ο DJ είναι το πρόσωπο της νύχτας, ο master που κατασπαράζει την όποια επιτυχία των άλλων και πουλάει την μονότονη μουσική του που περιορίζεται σε ενοχλητικά beat και εξαντλείται σε ακόμη πιο αδιάφορα scratch και remix παλιών επιτυχιών.

Και σας μιλάω σαν άτομο ενεργό στη μουσική που δεν έχω κλείσει ακόμη τα πρώτα -άντα.
Αυτή η μουσική των DJ που κατακλύζουν το κάθε καλοκαιρινό κλαμπάκι, που έχουν αναγάγει τη διαδρομή Αθήνα, Καστοριά, Αλεξανδρούπολη, σε κούρσα αστικού λεωφορείου, δεν μπορώ να την χωνέψω με τίποτα.
Μονότονη, προβλέψιμη, να περνάει η ώρα.
Ο κόσμος να χαπακώνεται και να πλακώνεται στο αλκοόλ (μήπως και αντέξει όλο αυτό το σφυροκόπημα αηδίας) και στο τέλος να γυρίζει για ύπνο με σφύριγμα στα αυτιά και με αμνησία στο τι άκουσε όλο το βράδυ.

Με όλα αυτά. ο παλιός DJ, η συμπαθητική φιγούρα του άρχοντα της disco-πίστας, αν και γραφικός, παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένος στην εφηβική μας μνήμη, πάντοτε πρόθυμος να ικανοποίησει την απαίτηση μας για παραγγελία και αφιέρωση.
Αφιερωμένο με πολύ αγάπη αγάπη αγάπη αγάπη.

One small step...

Παρακάτω μια λίστα αγαπημένων τραγουδιών που έχουν κάποια σχέση με το διάστημα, ημέρες που είναι (πάλι η αρίθμηση είναι ενδεικτική) :

10. Space Oddity από το ομότιτλο album
από τον ούτως ή άλλως εξωγήινο David Bowie
Ενδιαφέρον σημείο : η αναφορά στον major Tom και στο διαστημικό του ταξίδι

9. Rocket Man από το Tribute album Two Rooms
στην πιο Reggae εκτέλεση της μεγάλης Kate Bush.
Ενδιαφέρον σημείο : η ιστορία του τραγουδιού βασίζεται στο βιβλίο του μεγάλου Άγγλου μυθοπλάστη Ray Bradbury.

8. The great gig in the sky, Dark side of the moon (album)
από τους πολύ γνωστούς Pink Floyd
Ενδιαφέρον σημείο : ολόκληρη η σύνθεση ακούγεται μονομιάς και αν αυτό δεν σας ταξιδέψει σε άλλους κόσμους, τότε δεν ξέρει ποιο άλλο album μπορεί να το κάνει.

7. Space Cowboy, από το The Return of the Space Cowboy
από τον τυπάκο Jamiroquai με πολύ funky διαθέσεις.
Ενδιαφέρον σημείο : η αναφορά στο γνώριμο διαστημικό cowboy που συναντάμε και σ΄άλλα τραγούδια όπως το The Joker των Steve Miller's band.

6. Rocket από το Siamese Dream
των παραγνωρισμένων Smashing Pumpkins καμμία σχέση με Def Leppard.
Ενδιαφέρον σημείο : οι στίχοι "δεν ξεκολλουν" από τη γη. Το κομμάτι όμως σε ανεβάζει πολύ ψηλά.

5. Star wars theme από το soundtrack του Star Wars
του John Williams
Ενδαφέρον σημείο : ο μεγάλος αμερικανός συνθέτης έχει ντύσει μουσικά περισσότερες από 100 ταινίες, έχει τιμήθει με 5 oscar και έχει προταθεί άλλες 20 φορές τουλάχιστον.

4. Blade Runner soundtrack
του "δικού" μας Vangelis
Ενδιαφέρον σημείο : η μουσική είναι εκπληκτική, η ταινία ακόμη καλύτερη, ειδικά στη σκηνή που "φεύγει" ο Rutger Hauer.

3. Clouds across the moon από το Mystery
των Band Rah δηλαδή του Richard Anthony Hewson
Ενδιαφέρον σημείο : αν και ποπ τραγούδι έχει στίχο σχετικό με διάστημα και ο συνθέτης έχει δουλέψει με μερικούς από τους πιο σημαντικούς άγγλους μουσικούς.

2. Sounds of Earth
Ο δίσκος που κουβαλάει το Voyager
Ενδιαφέρον σημείο : δεν είναι ακριβώς μουσικός δίσκος, αν και περιέχει αποσπάσματα μουσικής, είναι περισσότερο μια προσπάθεια καταγραφής ήχων της γης, στην απίθανη περίπτωση που το διαστημόπλοιο που τον μεταφέρει φτάσει σε κάποιον πλανήτη με εξωγήινο πολιτισμό.

και το Νο 1 (αν και αναμενόμενο για όσους με γνωρίζουν)

1. 2001 : A space Odyssey soundtrack
του Alex North που βασίστηκε στο Also Sprach Zarathustra του Richard Strauss
Ενδιαφέρον σημείο : διαχρονικά εξαίρετο δείγμα μουσικής που συνοδεύει μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Τη λίστα θα μπορούσαν να συμπληρώσουν τραγούδια των Starship πρώην Jefferson Airplane, των Starsailor, Savage Garden, Flowers of Hell, Comets on Fire, Bill Halley and his comets, Hawkwind και π.ά.

H ταμπέλα

Η Ελλάδα ως γνωστόν είναι η χώρα της ταμπέλας. Ο καθείς από ημάς είναι χαρακτηρισμένος ανάλογα με τα φρονήματά του, την καταγωγή του και το χώρο που ζει, εργάζεται ή διασκεδάζει.

Δείτε μπιλόου μερικά κλισέ που απαντώνται πλειστάκις.
- Ο skin είναι εθνικιστής και ακροδεξιός.
Αποκλείεται να είναι κάποιος που έχει αλωπεκίαση, ψωρίαση ή αρχή φαλάκρας και να ακούει δημοτικά.

- Ο ροκάς, καπνίζει στριφτό ή χόρτο, πίνει ρετσίνα ή μπύρα, είναι μαλιάς αριστεράς, τρέχει σε φεστιβάλ, beach party στη χαλκιδική και κάποτε έπαιζε κιθαρίτσα.
Αποκλείεται δηλαδή να του αρέσουν οι γραβάτες και να πηγαίνει εκκλησία με τη γιαγιά του.

- Ο discoβιος, ακούει Pop και disco, είναι φλώρος, φοράει πουκαμισάκια και ως φοιτητής ήταν ΔΑΠίτης που έπινε τσαγάκι σε λέσχες, αν ναι.. πρωτοπήδηξε στα 28.
Αποκλείεται δηλαδή να βγαίνει με LADA niva στον Αχελώο, να κάνει bungee στον Ισθμό και να διατηρεί ιστοσελίδα με πορνοπεριεχόμενο.

- Ο "έντεχνος¨ακούει Χαΐνηδες, ξημεροβραδιάζεται στη Φιλοσοφική, διαβάζει Κοκτώ και Ρεμπώ (οτιδήποτε που τελειώνει σε -ω) και για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του έπινε μόνο κόκκινο κρασί και κάπνιζε πίπα.
Αποκλείεται δηλαδή να χτυπάει πατσά τα ξημερώματα και να βλέπει μπαλάρα στην Τούμπα.

Στην Ελλάδα η ταμπέλα είναι σαν την γνώμη. Ο καθένας έχει από μια.

Ο γραφών άκουσε κατά καιρούς από την πιο σκληρή metal μουσική, μέχρι Punk, ραπ, progressive, electronic body music.
Για την ακρίβεια, οι πάμπολλες αλλαγές στη μουσική που άκουσα, ήταν αδύνατο να συνοδεύονται από αντίστοιχες αλλαγές στην γκαρνταρόμπα μου, στο κούρεμα ή στα ποτά που έπινα.
Για αυτό διατήρησα ένα συγκεκριμένο μαλλί, αυτό που μου πηγαίνει περισσότερο χωρίς να παίζω με μήκη, χρώματα και χτενίσματα της τρίχας.
Και τα ρούχα μου ήταν πάντοτε ψιλοκλασσικά, τίποτε το προχωρημένο και τίποτα το καναγκιουρίσιο.
Αν ναι, το λευκό ρούμι δεν το αλλάζω με τίποτα.

Απορία ΙΙ - Ποιοτική ή εμπορική μουσική;

Το ξέρω, το ξέρω. Την έχετε ξανακούσει την ιστορία. Ποια είναι η καλύτερη μουσική;
Το αιώνιο ερώτημα που απασχολεί τους απανταχού εμπλεκόμενους στην ελληνική (και όχι μόνο) μουσική.
Η απάντηση είναι ...Η ΚΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ.

'Οπως ακριβώς τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της ιστορίας και της τέχνης, π.χ. η Μόνα Λίζα, Καπέλα Σιστίνα, η Ακρόπολις, ήταν προϊόντα εμπορικής συναλλαγής, δηλαδή κάποιος τα παράγγειλε και κάποιος τα φιλοτέχνησε έναντι αδράς αμοιβής, έτσι και στη μουσική για να παραχθεί καλό αποτέλεσμα θα πρέπει να πέσει χρήμα. Και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό.
Για να μιλάμε με πραγματικά στοιχεία, είναι περισσότερα τα καλά τραγούδια που βγήκαν με καθαρό σκοπό το κέρδος από αυτά που δημιουργήθηκαν δωρέαν και παραχωρήθηκαν χωρίς δικαιώματα στους ακροάτες (εάν υπάρχει κάποιο τέτοιο τραγούδι ενημερώστε με).
Γενικά η δημιουργοί, φέροντας τη ρετσινία του μη εργαζόμενου, του τεμπέλη ενίοτε, του διασκεδαστή που ενω κάνει το χαβαλέ του τα κονομάει κιόλας, επισύροντας τη ζήλια των υπολοίπων που ξεπατωνόμαστε στη δουλειά, λέμε τώρα, έχουν εντονότερη την ανάγκη διάκρισης, επιτυχίας και αποκόμισης ωφέλους.

Οι περισσότεροι φτασμένοι μουσικοί, Elton John, Pink Floyd, Guns 'n' Roses, αλλά και οι δικοί μας Νταλάρας, Κότσιρας, Χατζηγιάννης για να αναφέρω μερικούς, έχουν απο καιρό μεταλλαχτεί σε βιομήχανους παραγωγής δίσκων και πετυχημένους μάνατζερ που προωθούν πολύ επιτυχημένα τους εαυτούς τους. Και νομίζω ότι αυτή η τελευταία τους ιδιότητα, έχει κατά πολύ ξεπεράσει, την κατ' άλλους, εξαιρετική τους απόδοση στο τραγούδι.
Ειδικά οι δικοί μας, οι "έντεχνοι", δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα στο να συνδυάσουν την "ποιοτική" μουσική, με το ασύστολο κέρδος, τις συναυλίες των δεκάδων χιλιάδων fans και τη ζωή μέσα στη χλίδα που επιτάσσει το start system.
Υπ' αυτήν την έννοια είναι τιμιότερη η παρουσία του εθνικού σταρ Σακ(άκ)η Ρουβά*, από αντίστοιχες των Αρβανιτάκη, Πλιάτσικα ή Ιωαννίδη. Όσον αφορά το χρήμα δηλαδή και το πόσο φανερά ή κρυφά το τσιμπάνε από τους ακροατές τους.

* Η αναφορά στο όνομα του Σάκη ως Σακάκη, δεν είναι υποτιμητική, απλώς επειδή τον ξέρουμε από μικρό, χρησιμοποιώ το υποκοριστικό του ονόματός του, για να αποδώσω καλύτερα μια υφέρπουσα συμπάθεια στο πρόσωπό του.

Early in the morning I can't sleep...

Ένα από τα εντονότερα χαρακτηριστικά της μουσικής, είναι η ικανότητά της να παραμένει για πάντα σκαλισμένη στη μνημη του ακροατή. Τουλάχιστον της καλής "ποιοτικής" μουσικής. Έτσι μιλώντας καθαρά προσωπικά, έχω ταυτίσει ορισμένα μουσικά ακούσματα είτε με φάσεις της ζωής μου μου, είτε με σημαντικές στιγμές, ακόμη και με εποχές του έτους. Ενίοτε τα ακούσματα αυτά είναι και σαχλαμαρίτσες.
Για παράδειγμα το τραγούδι "Infatuation" του Rod Stewart.
Ήταν καλοκαίρι του '84 θαρρώ και ετοιμαζόμουν να πάω διακοπές με τους γονείς μου (ίσως η τελευατία φορά, αν θυμάμαι καλά). Προγραμμάτισα το θρυλικό Sony Betamax video, να γράψω το Μουσικόραμα χωρίς να γνωρίζω τι video clips θα πρόβαλλε, την Παρασκευή που εγώ θα βρισκόμουν στην Κεφαλλονιά.
Όταν επέστρεψα, είδα για πρώτη φορά το καλογυρισμένο ασπρόμαυρο videακι, του τραγούδιου που έμελλε να σημαδέψει εκείνο αλλά και πολλά μετέπειτα καλοκαίρια μου.

Δεν τραβάει η ιστορία

Τα πράγματα μέχρι το 1980 άντε 1985 ήταν καλά. Για τα περισσότερα επαγγέλματα.
Μετά άρχισαν να χαλάνε.
Η μουσική ως προϊόν υπόκειται στις θεμελιώδεις αρχές που διέπουν και καθορίζουν την εύρρυθμη λειτουργία μιας αγοράς. Της μουσικής βιομηχανίας εν προκειμένω.
Η γενεσιουργός δύναμη είναι η ανάγκη του καταναλωτή να αγοράσει το προϊόν.
Θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας του '70 αλλά και στις αρχές του '80 τη λαχτάρα μας να αγοράσουμε τον καινούριο δίσκο του αγαπημένου μας συγκροτήματος.
Να ρωτάμε σε καθημερινή βάση στο δισκάδικο της γειτονιάς εάν ήρθε ο δίσκος που παραγγείλαμε.
Αλλά και το βράδυ εκεί στην έρμη την επαρχία να περιμένεις με λαχτάρα να ακούσεις κανένα πειρατή να παίζει δίσκους με ξένα.
'Η την αναζήτηση στα βραχεά για κανένα αμερικάνικο ή ευρωπαϊκό σταθμό.
Ο Πετρίδης, ο Έβενης ή ο 267 ήταν μια όαση στο κρατικό ραδιόφωνο.
Το θέλαμε το προϊόν. Ήταν σε έλλειψη. Και όσο μας έλειπε, τόσο το ποθούσαμε.
Μπορεί σε μια χρονιά να βγαίνανε 100-200 μόνο άλμπουμ. Και ήταν τα περισσότερα καλά.
Τεχνικά, με έμπνευση και μεράκι.

Μετά το '85 τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε.
Κάτι η διάδοση της εύκολης ηλεκτρονικής μουσικής, κάτι η δημιουργία ανεξάρτητων εταιριών, το σπάσιμο των παραδοσιακών μουσικών σκηνών, η δημιουργία μιας νέας γενιάς easy listening ακροατών, ευτέλισε τη μουσική.
Οι δίσκοι άρχισαν να βγαίνουν κατά χιλιάδες και να προβάλλονται με κάθε τρόπο. MTV, ραδιοφωνικές, εκπομπές, video clip σε ιδιωτικά κανάλια.
To cd πλέον κυκλοφορούσε πιο εύκολα για αντιγραφή από σπίτι σε σπίτι. Με ένα σύστημα κάτω από 150.000 δρχ. μπορούσε ο καθένας για πρώτη φορά να ακούσει μουσική σε εξαιρετική ακουστική ποιότητα.
Η καταστροφή ήρθε με γεωμετρική πρόοδο.
Το Internet, οι συσκευές τύπου pod που αναπαράγουν μουσική, τα κινητά, τα torrents, έφεραν τη μουσική παντού. Podacts, web radio, promo cds & dvds, reality, έμπασαν με τη βία τη μουσική και στον πλέον αδιάφορο.
Ο κάθε άσχετος έχει συσσωρευσει gigabytes μουσικής, που ποτέ δεν θα ακούσει, ποτέ δεν θα εκτιμήσει και κυρίως ποτέ δεν θα απολαύσει.
Παλιά λαχταρούσαμε να έχουμε στο πικάπ μας κάθε δίσκο που κυκλοφορεί. Να μάθουμε την παραμικρή πληροφορία γύρω από την παραγωγή του, την μπάντα, τις συναυλίες που θα ανακοινώσουν και τα συναφή.
Σήμερα σε δευτερόλεπτα έχουμε ριπαρισμένα cd κι dvd, τ' ακούμε σε δευτερόλεπτα για να τα πετάξουμε ευθύς αμέσως σε κάποιον τερατώδη εξωτερικό δίσκο, με terrabytes άχρηστης πληροφορίας.

Από την άλλη η προσφορά της μουσικής έχει αυξηθεί δυσανάλογα με τη ζήτηση. Χιλιάδες τραγούδια ανεβαίνουν στο διαδικτυο καθημερινά, καταστώντας αδύνατη τη συγκεντρωσή τους από fan συλλέκτες του ειδους όπως ο Γ. Πετρίδης.
Και φυσικά όπου υπάρχει ποσότητα ή ποιότητα φθίνει εκθετικά.
Τα περισσότερα από αυτά δεν θα φτάσουν ποτέ στα αυτιά μας.
Μπορείς να κάνεις εντελώς δωρεάν το δικό σου demo, ασχέτως εάν έχεις την παραμικρή ιδέα από σύνθεση, παίξιμο οργάνων ή καλλιφωνία.
Μπορείς να την προβάλεις σε ένα ατελείωτο κοινό και να γίνεις εσύ το μελλοντικό αστέρι.
Και η απορία μου είναι η εξής...

Κέρδισε κανείς κάτι από όλη αυτή την ασυδοσία;
Εμείς οι ακροατές ή οι νεώκοποι καλλιτέχνες;
Δυστυχώς η τεχνολογία και εκβιομηχανοποίηση της μουσικής οδήγησε στην καταστροφή μιας τέχνης.

Θυμηθείτε το αυτό την επόμενη φορά που με το κινητό σας αποθανατίσετε κάποιο ειδυλλιακό τοπίο.
Θυμηθείτε ότι όταν η φωτογραφία ήταν στα χέρια των λίγων αποτελούσε τέχνη και άφησε πίσω της δείγματα απείρου κάλλους. Σήμερα δεν είναι παρά tr(ass) art.

There's a hole in my soul...

τραγουδούσαν παλιότερα οι Aerosmith, αλλά εδώ στην Ελλάδα υπάρχει κάτι χειρότερο. Υπάρχει κάτι που στοιχειώνει την εφηβεία μας, συντροφεύει τα μουσικά μας ακούσματα για δεκαετίες και δεν λέει να μας αφήσει να ησυχάσουμε.
Μιλάω για την φωνή σύμβολο του καταπιεσμένου ροκά που προσπαθεί να σπάσει το κατεστημένο και να κραυγάσει ελεύθερα τα ιδανικά της νέας γενιάς.
Θα μείνω καταρχάς στη φωνή.

Σύμφωνα λοιπόν με τη wikipedia η φωνή είναι εργαλείο επικοινωνιας των προηγμένων όντων, ενίοτε και καλλιτεχνικής έκφρασης και ανησυχίας.
Επίσης πολύ ξεκάθαρα περιγράφει πως παράγεται ο ανθρώπινος ήχος στις φωνητικές χορδές, πως ενισχύεται από τον λάρυγγα και πως εξέρχεται μελωδικά από τη στοματική κοιλότητα.

Προφανώς ο ωριλάς που μας έδωσε αυτή τη λεπτομερή περιγραφή δεν είχε υπ΄όψιν την περίπτωση του Γιάννη Αγγέλακα.
Εάν τον γνώριζε θα περιέγραφε τον ανθρώπινο ήχο ως δημιούργημα του στομάχου που παράγεται μετά από πολύ σφίξιμο και αντί να εξέρθει από εκεί που συνήθως εξέρχεται βγαίνει προς τα πάνω, ενισχύεται από τις παλινδρομικές κινήσεις του οισοφάγου (που συνήθως δημιουργούν ρεύση) και εκκρίνεται εκ της ρινός συμπιεσμένος από τα κρεατάκια.

Αυτή λοιπόν η ιδιόρρυθμη ανθρώπινη φωνή αποτελεί το θεμέλιο λίθο της σκηνής του ρόκ στη χώρα μας.
Συνδυασμένη με μιας απαράμιλλης τεχνικής στίχο που μας έδωσε δημιουργήματα του τύπου

στις τουαλέτες τα όνειρα σου θα ξεράσεις θα χαλαρώσεις και θα μπεις στη σειρά.
(για να μην πω για την άλλη που ξυρίζει τα πόδια της)

οι τρύπες ήταν οι πρωτοδάσκαλοι του ελληνικού ανεξάρτητου ήχου.
Να ξεπεράσω την έλλειψη φαντασίας σε στίχο και μελωδία. Να παραβλέψω την αδυναμία ενορχήστρωσης, τα παιδαριώδη σόλα, τη φτωχική παραγωγή.
Να διαγράψω τα στερεότυπα: κνίτης, αμστελ, φεστιβάλ με σκηνές, river party, πρέζα, skinhead και τα συναφή. ... ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ ...

Και αν πούμε ότι στην πορεία ο Αγγέλακας βρήκε το δρόμο του, ο τρόπος που τραγουδούσε έμεινε για πάντα να μας βασανίζει.
Μια επιτηδευμένα πνιχτή φωνή που αντιγράφηκε με διαβολικό τρόπο για να καλύψει έντεχνα την επαρχιακή προφορά του κάθε επαρχιώτη τηνέιτζερ που φαντάστηκε καριέρα στις "μεγάλες ροκ σκηνές" της Αθήνας και τη Θεσσαλονίκης.

Ξέρω ότι θα στενοχωρήσω μερικούς από εσάς, αλλά πιστεύω ότι εκφράζω μια άποψη για ένα συγκρότημα και γενικότερα για μια μουσική σκηνή στην Ελλάδα που οδήγησε σε αδιέξοδα και χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να ξεπεραστεί. Συμπατριώτες μας έπρεπε να ζήσουν τουλάχιστον 10 χρόνια στο εξωτερικό, να απογαλακτιστούν από τον ήχο αυτό και να προάγουν την ελληνική μουσική μπολιάζοντας την με ξένα ακούσματα.

Κλάους Μάιν ή κλάιν μάιν?

Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα προσωπικό με τον κατά τ'άλλα συμπαθέστατο γεράκο της παρέας των "θρυλικών" Scorpions. Των "γερόλυκων" της ροκ. Την μπάντα που δόξασε τη Γερμανία και άλλα πολλά.
Απλά έχω ένα κόλλημα με τα μουσικά κολλήματα των νεοελλήνων.

Μάθαμε κάτι και δεν το αλλάζουμε με τίποτα. Για αυτό παρατηρείται το φαινόμενο, ενώ παγκοσμίως τα γκρουπ εμφανίζονται, κάνουν το μπαμ, αρχίζει η πτώση και μετά κλείνουν τον κύκλο τους, στην Ελλάδα η πορεία τους είναι μια ευθεία γραμμή.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι James, οι Scorpions, ο Nick Cave, οι Tiger Lillies (αλλά για συγκροτήματα αυτού του τύπου, θα μιλήσουμε σε μελλοντικό πόστ), θα δώσουν για άλλη μια φορά τις περισσότερες συναυλίες στη χώρα μας.Έχει καταντήσει βαρετό. Ακόμη και η νεώκοπη εταιρεία συναυλιών του Ντέμη, ξεκίνησε με μια σίγουρη συνταγή που έρχεται από τα παλιά. Από τα πολύ παλιά.
Με το γεροσαντάνα. Παρόλα αυτά μάζεψε 30.000 κόσμο. Βγάλε καμιά δεκαριά χιλιάδες για να'σαι κοντά στο πραγματικό νούμερο. Ο κόσμος πήγε για άλλη μια φορά και τον ξαναείδε. Και μετά δώστου και ξαναδώστου στα ραδιόφωνα να ακούς την ίδια και την ίδια κιθάρα.

Αλλά στη χώρα του μετρίου και του τετριμμένου βασιλεύει και η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Υπάρχει και ο πολύ "ψαγμένος", αυτός που δεν ξέρει την τύφλα του αλλά για εντυπωσιασμό, θα αγοράσει το άλμπουμ με το πιο διεστραμμένο εξώφυλλο, θα ακούσει την πιο παράξενη μουσική για να ξεχωρίσει από την πλέμπα. Αυτός που δεν έχει ακούσει Led Zepelin αλλά ξέρει τους Miasma και Cornbread Mafia. Ο τιτανοτεράστιος.

Λίγο πολύ, αυτή η καλλιτεχνίκη άγνοια και έλλειψη παιδείας, που εκφράζεται από τη μουσική που ακούμε και παίζουμε, από τις συναυλίες που πηγαίνουμε, αλλά και την παντελή αδυναμία μας, να παρακολουθήσουμε έστω, τα διεθνή τεκταινόμενα, μας οδηγεί στην περιθωριοποίηση και στα αζήτητα. Γι 'αυτό δεν θα δείτε να περιλαμβάνεται η Ελλάδα σε περιοδείες σύγχρονων μεγάλων γκρουπ όπως η Σλοβενία, η Σλοβακία και η Ρουμανία.

Απορία Ι

Εαν δεν ήμουν έλληνας, θ' άκουγα ελληνική μουσική?
Γιατί?

Ποιό είναι καλύτερο τραγούδι ;

Ποιό είναι λοιπόν καλύτερο τραγούδι;
Το Beat It του μακαρίτη του MJ ή μήπως το Mad Love's comin' των Golden Earring;

Η ερώτηση δεν μπορεί να σταθεί και θα εξηγήσω τους λόγους.
1. Καταρχάς το να συγκρίνει κανείς δύο τραγούδια από διαφορετικα είδη δεν είναι το ίδιο με το να συγκρίνει δύο γεύσεις φαγητών ή δυο επιθετικούς ποδοσφαιριστές.
Εισέρχεται έντονα ο παράγοντας της υποκειμενικότητας ο οποίος πηγάζει κι από αλλα κριτήρια.
Π.χ. πολλοί φίλοι μου αρνούνταν να παραδεχτούν ότι τους αρέσει ο MJ ή οι Duran Duran και οι Depeche Mode γιατί πίστευαν ότι τα συγκροτήματα απαρτίζονταν από ομοφυλόφιλους. Αντ' αυτού άκουγαν πολύ πιο macho group όπως οι Judas Priest. Απέφευγαν την pop από φόβο μην χαρακτηριστούν φλώροι και έγιναν χεβημεταλάδες.
Πολλά χρόνια μετά όταν βλέπεις τον Ηalford (Τραγουδιστής των Judas) να δηλώνει gay είναι να γελάς με τους φίλους μου.

2. Πρέπει να έχεις ακούσει, αν όχι όλα, τουλάχιστον τα περισσότερα είδη μουσικής για να κρίνεις διαφορετικά είδη.
Αν δεν έχεις ακούσει τίποτα άλλο από π.χ. punk τότε δεν έχεις ακούσει μουσική.
Έχεις ακούσει μόνο punk Μουσική.
Και κατά την προσωπική μου άποψη δεν είναι τρομερά ενδιαφέρον να μην έχεις ακούσει κάτι παραπάνω από Exploited και Dead Kennedys.

3. Αν υποθετικά μπορούσα να απαντήσω στο ερώτημα που έθεσα, πιθανότατα να διάλεγα το Mad Love's comin' ίσως γιατί είναι αρτιότερο τεχνικά.
Άλλα μάλλον θα έλεγα ψέμματα, γιατί το κομμάτι του MJ το άκουσα πολύ περισσότερες φορές (χωρίς να έχω το δίσκο) , ενώ το Live του '77 το είχα κάποιο φεγγάρι.
Το έχω χορέψει επίσης σε disco.
Επίσης το κιθαριστικό σόλο στο Beat It είναι ανώτερο από το αντίστοιχο των Earring.

Γι αυτό προτιμώ να κρίνω συγκροτήματα και όχι τραγούδια.
Στα συγκροτήματα κρίνεις πορεία, εξέλιξη, συμπεριφορές, στίγμα, πρωτοπορία κλπ.
Το τραγουδάκι το ακούς 5 λεπτά και σου λέει ή δε σου λέει.
Αν δεν σου λέει, άντε γειά!!!

Πρώτη λίστα (έτσι για σεφτέ)

Λοιπόν ή λίστα που υποσχέθηκα. Η αρίθμηση είναι τυχαία. Πάντως όλα αυτά ανήκουν στην λίστα με τα 500 καλύτερα όλων των εποχών κατά την ταπεινή μου άποψη.
Ξεκινάμε λοιπόν :

10.
Head Over Heels
Tears for fears
Songs from the big chair (1985)
Mercury, Phonogram


9.
Signed, sealed, delivered, I'm yours
Stevie Wonder
Signed, sealed & delivered (1970)
Tamla


8.
He ain't heavy, he's my brother
The Hollies
Single Release (1969)
Parlophone



7.
Suite Madame Blue
Styx
Equinox (1975)
A&M



6. (για την Νανά)
Can't take my eyes off of you
Lauryn Hill
The miseducation of Lauryn Hill (1998)
Ruffhouse, Columbia



5.
Who made who
AC/DC
Who made who (1986)
Albert



4.
Elevation
U2
All that you can't leave behind (2000)
Island, Interscope



3.
Everything I own
Bread
Single Release (1972)
Elektra



2.
Sunny came home
Shawn Colvin
A few small repairs (1997)
Columbia



1. RIP Michael
I'll be there
The Jackson 5
Single Release (1970)
Motown

Συγνώμη κυριε Γκούτη

Δεν θα΄λεγα ότι πρόκειται για κλοπή του τίτλου της γνωστής εκπομπής, αλλά περισσότερο θα 'θελα να αποτίσω φόρο τιμής στους πρώτους ηρωϊκούς (πεσόντες) παρουσιαστές της ξένης μουσικής στη χώρα μας. Επίσης εάν κάποιος γνωρίζει εάν ο τίτλος του Blog μου είναι κατοχυρωμένος, να με ενημερώσει για να μην τρέχω με αγωγές και πρόστιμα.

Σε γενικές γραμμές από τον ιστοχώρο (blog) θα διαβάσετε :
- κριτική για ΞΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ (στο εξής θα αναφέρετε απλά σαν μουσική)
- μουσικές λίστες με καλλιτέχνες ή τραγούδια που διακρίθηκαν
- ανταλλαγή απόψεων σχετικά με το γιατί πάει κατά διαόλου η σύγχρονη μυσική.
Για να προλάβω κάποιους αναγνώστες, όσον αφορά την Ελληνική μουσική, δεν έχω τίποτα εναντίον της, απλά δεν μου αρέσει. Ή για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μου αρέσει ελάχιστα.
Δύο δίσκοι του Χατζηδάκη και του Θοδωράκη, κάποιες δισκογραφήσεις του Τσιτσάνη, της Μπέλλου ή και νεώτερες του Μούτση και της Λ. Πλάτωνος, δεν αντιστρέφουν το κλίμα.
Η σύγχρονη ελληνική μουσική σχεδόν σε όλα τα επίπεδα είναι απαράδεκτη.
Κάτι τέτοιο πάει να γίνει και με την ξένη μουσική. Αυτό το κακό πάμε να προλάβουμε και δεν ξέρω εάν είναι ήδη αργά.

Ο σεβαστός δάσκαλος (βλ. Γ. Πετρίδης) από καιρό έχει διατυπώσει τις αντιρρήσεις του σχετικά με με του που πηγαίνει (κατά διαόλου, όπως προανέφερα) η μουσική, αλλά βλέπει και κρίνει τα πράγματα μέσα από το πρίσμα του προϊόντος που πουλάει και θέλοντας ή μη πρέπει να υποστηρίξει. Είναι ενα γρανάζι της βιομηχανίας.

Εμείς δεν έχουμε καμμία εξάρτηση. Δόξα τω θεώ, έχουμε κανονική απασχόληση (τελείως άσχετη με τη μουσική) και βγάζουμε τα γούστα μας ακούγοντας που και που λίγη.
Ευδοκίμως περαιώσαμε 4 δεκαετίες ζωής.
Πρωτακούσαμε τη disco και το punk, νιώσαμε το πετσί μας την άνθηση του new wave αλλά και το πόνο στα τύμπανα των αυτιών μας από το heavy metal, καλαμπουρίσαμε με την pop και ξεσκάσαμε με το ροκ για να καταλήξουμε να πειραματιζόμαστε με την soul, τα blues, την ambient, την electro και την free jazz.
Αχταρμάς δηλαδή, δεν βγαίνει άκρη!!!

Με την λιγοστή εμπειρία λοιπόν, όπως προέκυψε από το άκουσμα τουλάχιστον τριάντα χιλιάδων τραγουδιών όλα αυτά τα χρόνια, δικαιούμαστε να εκφράσουμε την άποψή μας για τη μουσική. Μερικοί θα συμφωνήσετε, οι περισσότεροι θα διαφωνήσετε (είμαι σίγουρος), αλλά να έχετε υπόψιν ότι όλες οι γνώμες θα είναι σεβαστές και θα προβάλλονται, εφόσον τηρούν τη δεοντολογία και σέβονται την αξιοπρέπεια των υπολοίπων.

Για να κλείσουμε την παρουσίαση και για να με γνωρίσετε καλύτερα θα ετοιμάσω σε λίγο μια λίστα με 10 τραγούδια που με σημάδεψαν και την οποία εαν δεν γνωρίζετε σας προτείνω ανεπιφύλακτα να ακούσετε.