Η αναλαμπή

Όσοι κι όσες παρακολουθείτε το blog θα έχετε διαπιστώσει την "ιδιαίτερη" σχέση που έχω με την Ελληνική μουσική.
Θέλω να ξέρετε ότι οι απόψεις μου δεν οφείλονται σε κάποιου είδους εμπάθεια που με διακατέχει, αλλά κυρίως εκφράζει την έντονη ανησυχία μου για την ποιότητα και την ικανότητα του Νεοέλληνα. Δεν θέλω να ασχοληθώ με το τελευταίο, υπάρχουν άλλωστε πολλοί "συνάδελφοι" που τα "ψέλνουν" καλύτερα. Ας μείνουμε λοιπόν στο τραγούδι.
Αφορμή για αυτό στάθηκε η παρουσία μου στην χθεσινή συναυλία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο Φράγμα Θέρμης για την εκδήλωση Θέρμης Δρώμενα.
Θα μου πείτε Λαυρέντη στα 2010. Τι να μας πεί ο πενηντάρης (και βάλε) !
Κι όμως ο φλόγα του ροκά υπάρχει πάντα και παντού.
Μπορεί να μην την συναντάμε τόσο συχνά στη χώρα μας και θα εξηγήσω παρακάτω γιατί, αλλά υπάρχει.

- Καταρχάς η μουσική σκηνή είναι ασύγκριτα μικρή με αντίστοιχες της Αμερικής ή του Ηνωμένου Βασιλείου. Για σκεφτείτε πόσα καλά ροκ τραγούδια βγήκαν φέτος σε Αμερική και Ευρώπη.
5; Άντε 10;
- Γιατί σώνει και καλά στην ελλάδα κάθε χρόνο πρέπει να βγαίνουν δεκάδες επιτυχίες από ένα μουσικό είδος (βλέπε ποπ/ροκ) που έχει τρομερό ανταγωνισμό με την εγχώρια μουσική;
Γιατί οι Ονιράμα ή οι De Niro να χαρακτηρίζονται κορυφαία συγκροτήματα με ενάμιση δίσκο και 13 τραγούδια;
- Δεν βοηθάει η έρμη η γλώσσα. Στην ποπ και ροκ μουσική η γλώσσα πάει ροδάνι. Με τις μονοσύλλαβες και δισύλλαβες λέξεις που δομείται η αγγλική γλώσσα έχει τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με τη δική μας γλώσσα, ειδικά στους καταιγιστικούς ρυθμούς της σύγχρονης μουσικής.
Γι αυτό άλλωστε και το ελληνικό ραπ (εδώ γελάμε), low bap ή map και δε συμμαζεύεται είναι για κλάματα.
- Το ροκ είναι πόνος. Είναι αγώνας και επανάσταση. Είναι ιδέα. Τώρα θα μου πείτε πώς η Αμερική, η πιο κοιμισμένη χώρα στον τομέα αυτό, πρωτοστατεί.
Απαντώ, ότι είναι μια τεράστια χώρα, και σίγουρα μέσα στα εκατομμύρια, υπάρχουν λαμπρότερα μυαλά, οξύτεροι νους, οι οποίοι έχουν τάξει τους εαυτούς τους στην συνεχή προσφορά.
Στην Ελλάδα τον πόνο μας τον κλαίμε στα σκυλάδικα. Η αγωνία μας είναι για το πόσους μυκονιάτικους κ@λους θα δείξει το star στο βραδινό του δελτίο. Ο όποιος ιδεαλισμός εξαερώνεται οσάν αθρακικό, στις καφετέριες.
Το ίδιο και η μουσική μας. Ξεθυμασμένη.

Για να το γυρίσω τώρα στο Μαχαιρίτσα,
Πάντου και πάντοτε, όπου υπάρχει κανόνας, υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Και ο Λαυρέντης με τον Τσακνή, όπως κανά δυο άλλοι, ο Παύλος ο Σιδηρόπουλος , η Λένα Πλάτωνος, ο Δήμος Μούτσης, ο Σαββόπουλος στα παλιά του, το κατείχαν το άθλημα.
Δεν είναι τυχαίο, ότι η καλύτερη τους φάση ήταν είτε επί δικτατορίας, είτε στο στρατό ή όταν είχαν μπλεξίματα με την πρέζα και το νόμο. Πάντως πριν πολλά πολλά χρόνια.

Όσον αφορά τις νέες μπάντες που παίζουν ξενόγλωσσο ροκ/ποπ, έαν δεν παράγουν καλύτερο ήχο και στίχο από τη μουσική των προαναφερθέντων καλό θα είναι παράλληλα με τις μουσικές τους περιπέτειες να τελειώσουν κανένα κολλέγιο MBA και να ασχοληθούν με το χρηματιστηρίο. Περισσότερες επιτυχίες θα έχουν.

Υ.Σ. Στις καλές στιγμές και η περίπτωση του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου, που θα πρέπει να αλλάξει το ονομά του εάν θέλει να κάνει διεθνή καριέρα.
Wtf man!