Greek ραπ

Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο, καταθέτω τη γνώμη μου για την ελληνική μουσική σκηνή ραπ.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 80, άρχες 90, φάνηκε ότι το είδος που θα κυριαρχούσε στην αντίπερα όχθη, θα προέρχονταν από τα σπλάχνα της μαύρης κοινότητας.
Όπως πάντα ο λευκός θα κατάκλεβε ασύστολα την μουσική των νέγρων.
Το 30-40 τη jazz (όσο μπόρεσε), το 50 το rock 'n roll, το 60 το rock και το Blues, το 70 τη disco και τη soul, το 80 το beat και το hip hop.
Αυτό εξανάγκασε τη μαύρη μουσική κοινότητα σε μια συνεχή δημιουργική εξέλιξη που δεν θα μπορούσε να φανταστεί η μουσική βιομηχανία.
Από τα 95 και μετά έχει κυριαρχήσει απόλυτα στην Αμερική, ο ήχος των μαύρων. Εξελίσσεται δημιουργικά πάνω στην αρχετυπική μουσική των κρουστών, την ξεχωριστή ικανότητα των φωνητικών καθώς και το ταλέντο στο χορό και γενικότερα στη σκηνική παρουσία.
Ο Elvis, o Clapton, οι Bee Jees, ο Vanilla Ice, οι Beastie Boys ήταν μερικοί από αυτούς που εκπροσώπησαν άλλοι επάξια, άλλοι αποτυχημένα τη λευκή φυλή στο παιχνίδι της μουσικής μιμούμενοι τους μαύρους.

Οι έλληνες, οι οποίοι ως γνωστόν, έμαθαν τους μαύρους να παίζουν μουσική, πρωτοστατούν και σ'αυτό το μουσικό είδος.
Βαφτίζοντάς το Low bap, για να αποφύγουν την απευθείας σύγκριση, θυμίζουν τους πρώτους ελληνάρες που έγραφαν porsche πάνω στα VW τους ή αυτούς που έφτιαξαν την sinalco cola και είχαν την φαεινή ιδέα να γυρίσουν ταινίες James Bond με τον Βέγγο.
Οι περισσότεροι εκπρόσωποι αυτού του υποείδους (υπο)μουσικής προέρχονται όπως υποστηρίζουν από την εργατική τάξη, βλέπε Πέραμα, Δραπετσώνα και δε συμμαζεύεται. Έχοντας ισχυρό κίνητρο να μετοικήσουν βορειότερα, επιδόθηκαν σε ένα άγριο παιχνίδι αντιγραφής κυρίως ξένων ρυθμών, εκφράσεων επί σκηνής, ακόμη και ρούχων, γκράφιτι και scate board για να ολοκληρώθουν και να δώσουν την εικόνα ενός άρτιου μουσικού "κινήματος".
Το αποτέλεσμα κατά την γνωμη μου είναι πολύ φτωχό και κατώτερο των προσδοκιών.
Όπως λένε στην Αμερική, ραπ κάνει ο μαύρος που δεν έχει φωνή να τραγουδήσει.
Ακόμη παλιότερα το πανκ ήταν η προσπάθεια κάποιων άσχετων να παίξουν ροκ μουσική.
Στην Ελλάδα που συνήθως τραγουδιστές γίνονται οι ατάλαντοι, οι προβαλλόμενοι, οι μορφονιοί και τα σόγια, έχει συρρεύσει στο χώρο αυτό, το κακό συναπάντημα.
Μαφιόζοι, συμπλεγματικοί, άνθρωποι που μπερδέψαν τον αερογράφο με το μικρόφωνο. Πιτσιρίκια που από τις λούπες των skate board προσγειώθηκαν με τα μούτρα στη σκηνή.
Και να πεις ότι βοηθάει και η έρμη η γλώσσα. Με τίποτε. Ο αγγλικός στίχος και η ίδια η αγγλική η γλώσσα δημιουργείται απο συνδυασμό μονοσύλλαβων και δισύλλαβων το πολύ λέξεων.
Δέστε ένα λαμπρό παράδειγμα

Bring it.
Whoo!
Unh, unh, unh, unh
Hoo cah cah
Hah hah, hah hah
[mimicking bass line] Bicka bicka bow bow bow,
bicka bow bow bump bump
What, what, what, what
Hah hah hah hah
Unh,
on your mark ready set let's go
dance floor pro I know you know
I go psycho when my new joint hit
just can't sit
gotta get jiggy wit it
ooh that's it
now honey honey come ride
DKNY all up in my eye
Big Willie Style's all in it
Gettin' Jiggy Wit It
na na na na na na na nana
na na na na nana
gettin jiggy wit it

Και ωραία για εμάς τους υπόλοιπους, όσο αυτή η μουσική σκηνή (εδώ γελάμε) έμενε στα στενά όρια του Ασπρόπυργου και του Άη Γιώργη, όλα καλά. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν άρχισε να γίνεται main stream. Εντελώς "ετεροχρονισμένα" που έλεγαν κάποιοι πολιτικοί παλιότερα, οι μουσικοί αυτή ανακαλύφτηκαν από κάποια φιντάνια δισκογραφικών οι οποίοι στην απέλπιδα προσπάθειά τους να αναστήσουν ντίβες και ντίβους του παρελθόντος, προχώρησαν σε χιμαιρικά εκτρώματα συνεργασιών του στυλ Θηρίο ή Αγλέορας και Βανδή, ή Nevma (Phlegma) και Βιση.
Οπότε και ο ξεπερασμένος λαϊκόβιος του ντισκοαμανέ αισθάνεται μοντέρνος, όταν ακούει ράπ
αλλά και ο 17άρης μπορεί πλέον να πάει νόμιμα τη γκόμενα στα μπουζούκια.
Να ενηλικιωθεί βρε αδερφέ.
ΥΓ. Παραδόξως το "Θέλω να γυρίσω στα παλιά", αποτελεί εξαίρεση, τη μοναδική. Μετά από αυτό το άσμα, η low bap δεν έχει να μας πει τίποτε άλλο.

Η αναλαμπή

Όσοι κι όσες παρακολουθείτε το blog θα έχετε διαπιστώσει την "ιδιαίτερη" σχέση που έχω με την Ελληνική μουσική.
Θέλω να ξέρετε ότι οι απόψεις μου δεν οφείλονται σε κάποιου είδους εμπάθεια που με διακατέχει, αλλά κυρίως εκφράζει την έντονη ανησυχία μου για την ποιότητα και την ικανότητα του Νεοέλληνα. Δεν θέλω να ασχοληθώ με το τελευταίο, υπάρχουν άλλωστε πολλοί "συνάδελφοι" που τα "ψέλνουν" καλύτερα. Ας μείνουμε λοιπόν στο τραγούδι.
Αφορμή για αυτό στάθηκε η παρουσία μου στην χθεσινή συναυλία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο Φράγμα Θέρμης για την εκδήλωση Θέρμης Δρώμενα.
Θα μου πείτε Λαυρέντη στα 2010. Τι να μας πεί ο πενηντάρης (και βάλε) !
Κι όμως ο φλόγα του ροκά υπάρχει πάντα και παντού.
Μπορεί να μην την συναντάμε τόσο συχνά στη χώρα μας και θα εξηγήσω παρακάτω γιατί, αλλά υπάρχει.

- Καταρχάς η μουσική σκηνή είναι ασύγκριτα μικρή με αντίστοιχες της Αμερικής ή του Ηνωμένου Βασιλείου. Για σκεφτείτε πόσα καλά ροκ τραγούδια βγήκαν φέτος σε Αμερική και Ευρώπη.
5; Άντε 10;
- Γιατί σώνει και καλά στην ελλάδα κάθε χρόνο πρέπει να βγαίνουν δεκάδες επιτυχίες από ένα μουσικό είδος (βλέπε ποπ/ροκ) που έχει τρομερό ανταγωνισμό με την εγχώρια μουσική;
Γιατί οι Ονιράμα ή οι De Niro να χαρακτηρίζονται κορυφαία συγκροτήματα με ενάμιση δίσκο και 13 τραγούδια;
- Δεν βοηθάει η έρμη η γλώσσα. Στην ποπ και ροκ μουσική η γλώσσα πάει ροδάνι. Με τις μονοσύλλαβες και δισύλλαβες λέξεις που δομείται η αγγλική γλώσσα έχει τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με τη δική μας γλώσσα, ειδικά στους καταιγιστικούς ρυθμούς της σύγχρονης μουσικής.
Γι αυτό άλλωστε και το ελληνικό ραπ (εδώ γελάμε), low bap ή map και δε συμμαζεύεται είναι για κλάματα.
- Το ροκ είναι πόνος. Είναι αγώνας και επανάσταση. Είναι ιδέα. Τώρα θα μου πείτε πώς η Αμερική, η πιο κοιμισμένη χώρα στον τομέα αυτό, πρωτοστατεί.
Απαντώ, ότι είναι μια τεράστια χώρα, και σίγουρα μέσα στα εκατομμύρια, υπάρχουν λαμπρότερα μυαλά, οξύτεροι νους, οι οποίοι έχουν τάξει τους εαυτούς τους στην συνεχή προσφορά.
Στην Ελλάδα τον πόνο μας τον κλαίμε στα σκυλάδικα. Η αγωνία μας είναι για το πόσους μυκονιάτικους κ@λους θα δείξει το star στο βραδινό του δελτίο. Ο όποιος ιδεαλισμός εξαερώνεται οσάν αθρακικό, στις καφετέριες.
Το ίδιο και η μουσική μας. Ξεθυμασμένη.

Για να το γυρίσω τώρα στο Μαχαιρίτσα,
Πάντου και πάντοτε, όπου υπάρχει κανόνας, υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Και ο Λαυρέντης με τον Τσακνή, όπως κανά δυο άλλοι, ο Παύλος ο Σιδηρόπουλος , η Λένα Πλάτωνος, ο Δήμος Μούτσης, ο Σαββόπουλος στα παλιά του, το κατείχαν το άθλημα.
Δεν είναι τυχαίο, ότι η καλύτερη τους φάση ήταν είτε επί δικτατορίας, είτε στο στρατό ή όταν είχαν μπλεξίματα με την πρέζα και το νόμο. Πάντως πριν πολλά πολλά χρόνια.

Όσον αφορά τις νέες μπάντες που παίζουν ξενόγλωσσο ροκ/ποπ, έαν δεν παράγουν καλύτερο ήχο και στίχο από τη μουσική των προαναφερθέντων καλό θα είναι παράλληλα με τις μουσικές τους περιπέτειες να τελειώσουν κανένα κολλέγιο MBA και να ασχοληθούν με το χρηματιστηρίο. Περισσότερες επιτυχίες θα έχουν.

Υ.Σ. Στις καλές στιγμές και η περίπτωση του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου, που θα πρέπει να αλλάξει το ονομά του εάν θέλει να κάνει διεθνή καριέρα.
Wtf man!