5 θανάσιμα αμαρτήματα της Ελληνικής Μουσικής

1. Αποτυχημένη μίμηση ξένης μουσικής. Πέραν της νόμιμης αντιγραφής με τη μορφή της διασκευής με την οποία έχουμε ξεπατικώσει οτιδήποτε πιασάρικο έχει βγάλει η ξένη σκηνή, υπάρχουν και οι επιστήμονες αντιγραφείς, Φοίβος και ΣΙΑ, οι οποίοι με έξυπνο (όχι και τόσο) τρόπο παραλάσσουν οτιδήποτε τους κάνει εντύπωση από το ξένο ρεπερτόριο.
Οδηγία προς υποψήφιους αντιγραφείς : Βάλε το ράδιο να παίζει ξένα και πήγαινε σε ένα διπλανό δωμάτιο. Προσπάθησε να ακούσεις τη μουσική και αναπαρήγαγέ την. Το αποτέλεσμα θα βασίζεται στον ξένο ήχο αλλά θα έχει και κάτι το (ελάχιστα) ξεχωριστό.

2. Παιδαριώδης σύνθεση. Συνήθως συνοδεύεται από κραυγαλέο στίχο, με τσιτάτα, ατάκες και τα συναφή, προκειμένου να ισοσκελίσει την αδυναμία της σύνθεσης ώστε να μείνει και κάτι στον ακροατή.
Τεστ για τον ακροατή : Προσπάθησε να θυμηθείς τη μουσική, όχι το στίχο, ενός ελληνικού τραγουδιού από το 90 και μετά. Άκουσε Ρέμμο, Πλούταρχο, Ησίοδο, ότι θέλεις.
Μπορείς να αναγνωρίσεις ένα κομμάτι από το ρυθμό του χωρίς ν' ακούσεις τις στίχοι?

3. Πλήρης άγνοια περί μουσικής παραγωγής. Ο μουσικός παραγωγός, στην ελληνική σκηνή, είναι ένα παντελώς άγνωστο πρόσωπο. Όλοι γνωρίζουμε τον κάθε νεώκοπο Πυθαγόρα και Λευτέρη Παπαδόπουλο, για τον ευρηματικό (!!!!) στίχο και για το εμπνευσμένο (αν και πολύ βαρετό) χορευτικό στα video clips. Επίσης ξέρουμε τη μακιγιέζ, τον κουστουματζή κλπ.
Θα μας πει κανείς εάν υπάρχει κάποιος που ραφινάρει τα κομμάτια, φιξάρει τον ήχο και οργανώνει στην ορχήστρα ή και εδώ ο έλληνας, μπροστάρης (όπως πάντα) πρωτοτυπεί με τη φιλοσοφία από την παραγωγή στην κατανάλωση, κόβοντας τους ενδιάμεσους?
Όπως στην περίπτωση του Χατζηγιάννη και του Κότσιρα οι οποίοι δηλώνουν παραγωγοί του εαυτού τους ! Σημείωση : άρε Χατζηγιάννη μέγιστε ... Ποιός είσαι? ο Prince ?

4. Φιλοσοφία σκυλάδικου. Μέχρι να δημιουργηθεί η νέα αγορά του νεανικού μουσικού κοινού του σκυλάδικου και της πίστας, γνωρίζαμε ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες τραγουδούσαν σε ειδικά προστατευμένους χώρους, όχι τόσο mainstream, όπως κάποια χιλιόμετρα της εθνικής οδούς (όπως θα'λεγε και ο Ζαμπέτας) και κάποιες ψετοκουλτουρέ μπουάτ στην Πλάκα ή δεν ξέρω που.
Με την έλευση του Δάντη και το σπάσιμο του άδυτου βλ. εισαγωγή ελληνικού ρεπερτορίου σε κάθε είδους νυχτερινό μαγαζί, ικανό να συντηρήσει την καριέρα τέτοιων καλλιτεχνών, η ελληνική μουσική στράφηκε περισσότερο στο ήχο και στη φιλοσοφία του σκυλάδικου. Είτε για έντεχνο μιλάμε, είτε για άτεχνο, όλα βασίζονται στην ίδια απλή φιλοσοφία.
Ένα τραγουδάκι στο δίσκο για κράχτης (περίπου 3ΜΒ σε mp3) , μια διασκευή παλιού έλληνα καλλιτέχνη, άντε και κάποιου ξένου οι νεώτεροι, ίσα να γεμίζει ο δίσκος και να μην μένουν άδεια τα cd.
Αυτός ο κράχτης θα γεμίσει τις μουσικές σκηνές και θα δημιουργήσει παραλήρημα, εκεί όπου ο καλλιτέχνης θα εκδικηθεί τον ακροατή επειδή του αντιγράφει τα τραγούδια σε mp3 και θα του χρεώσει 80 Ευρώ ένα μπουκάλι κρασί που κάνει 4 στο Μασούτη.
Α ναι! Όλως τυχαίωςς θα΄ναι εκεί και ο παλιός καλλιτέχνης ο οποίος θα μας ευθυμήσει τραγουδώντας για άλλη μια φορά τις αναγούλες του. Συγνώμη τις επιτυχίες του ήθελα να γράψω.

5. Χίμαιρα και υβριδισμός. Ο κόσμος έχει σιχαθεί τις πρωτότυπες (!!!), αναπάντεχες συνεργασίες δύο ή και περισσότερων ελλήνων καλλιτεχνών από τελείως διαφορετικά ρεύματα. Ραπ και λαϊκό, έντεχνο και όπερα, κλαρίνο και μέταλ, όλα παίζουν μαζί με σκοπό την ψυχαγωγία του κοινού.
Λησμονούν όμως οι περισσότεροι ότι οι μόνοι κερδισμένοι από την ιστορία αυτή, είναι οι δισκογραφικές εταιρίες, οι οποίες βάζουν τους υπαλλήλους τους τραγουδιστές, να συνευρεθούν με σκοπό την εξοικονόμηση χρημάτων, κοινή παραγωγή, αλληλοδιαφήμιση, ντόρος κλπ. που θα προκύψει από τα τερατουργήματα που μας πλασάρουν.