Πιστοί μια φορά το χρόνο

Για μια φορά το χρόνο παραμένουμε πιστοί bloggers.
Δυστυχώς η Ελληνική μουσική εξακολουθεί να είναι σαβούρα.

Μετά από πραγματικά πολύ καιρό

Τι λέει ρε παιδιά?
Δουλεύει αυτό το πράγμα?
Εξακολουθεί ν αμου τη σπάει η ελληνική μουσική.
Ίσως περισσότερο τώρα.

Μετά από πολύ καιρό

Τελικά αποφάσισα να επανέλθω, μετά από πολύ καιρό και μετά από επίμονα τηλεφωνήματα που δέχτηκα από εμένα τον ίδιο προκειμένου να συνεχίσω το Blog.
Και επειδή αυτά που μου αρέσουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που δεν μου αρέσουν , επιστρέφω με ένα συγκριτικό test.

Ποιά εκτέλεση του τραγουδιού σας αρέσει πιο πολύ;

η original ?


ή η διασκευή?

5 θανάσιμα αμαρτήματα της Ελληνικής Μουσικής

1. Αποτυχημένη μίμηση ξένης μουσικής. Πέραν της νόμιμης αντιγραφής με τη μορφή της διασκευής με την οποία έχουμε ξεπατικώσει οτιδήποτε πιασάρικο έχει βγάλει η ξένη σκηνή, υπάρχουν και οι επιστήμονες αντιγραφείς, Φοίβος και ΣΙΑ, οι οποίοι με έξυπνο (όχι και τόσο) τρόπο παραλάσσουν οτιδήποτε τους κάνει εντύπωση από το ξένο ρεπερτόριο.
Οδηγία προς υποψήφιους αντιγραφείς : Βάλε το ράδιο να παίζει ξένα και πήγαινε σε ένα διπλανό δωμάτιο. Προσπάθησε να ακούσεις τη μουσική και αναπαρήγαγέ την. Το αποτέλεσμα θα βασίζεται στον ξένο ήχο αλλά θα έχει και κάτι το (ελάχιστα) ξεχωριστό.

2. Παιδαριώδης σύνθεση. Συνήθως συνοδεύεται από κραυγαλέο στίχο, με τσιτάτα, ατάκες και τα συναφή, προκειμένου να ισοσκελίσει την αδυναμία της σύνθεσης ώστε να μείνει και κάτι στον ακροατή.
Τεστ για τον ακροατή : Προσπάθησε να θυμηθείς τη μουσική, όχι το στίχο, ενός ελληνικού τραγουδιού από το 90 και μετά. Άκουσε Ρέμμο, Πλούταρχο, Ησίοδο, ότι θέλεις.
Μπορείς να αναγνωρίσεις ένα κομμάτι από το ρυθμό του χωρίς ν' ακούσεις τις στίχοι?

3. Πλήρης άγνοια περί μουσικής παραγωγής. Ο μουσικός παραγωγός, στην ελληνική σκηνή, είναι ένα παντελώς άγνωστο πρόσωπο. Όλοι γνωρίζουμε τον κάθε νεώκοπο Πυθαγόρα και Λευτέρη Παπαδόπουλο, για τον ευρηματικό (!!!!) στίχο και για το εμπνευσμένο (αν και πολύ βαρετό) χορευτικό στα video clips. Επίσης ξέρουμε τη μακιγιέζ, τον κουστουματζή κλπ.
Θα μας πει κανείς εάν υπάρχει κάποιος που ραφινάρει τα κομμάτια, φιξάρει τον ήχο και οργανώνει στην ορχήστρα ή και εδώ ο έλληνας, μπροστάρης (όπως πάντα) πρωτοτυπεί με τη φιλοσοφία από την παραγωγή στην κατανάλωση, κόβοντας τους ενδιάμεσους?
Όπως στην περίπτωση του Χατζηγιάννη και του Κότσιρα οι οποίοι δηλώνουν παραγωγοί του εαυτού τους ! Σημείωση : άρε Χατζηγιάννη μέγιστε ... Ποιός είσαι? ο Prince ?

4. Φιλοσοφία σκυλάδικου. Μέχρι να δημιουργηθεί η νέα αγορά του νεανικού μουσικού κοινού του σκυλάδικου και της πίστας, γνωρίζαμε ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες τραγουδούσαν σε ειδικά προστατευμένους χώρους, όχι τόσο mainstream, όπως κάποια χιλιόμετρα της εθνικής οδούς (όπως θα'λεγε και ο Ζαμπέτας) και κάποιες ψετοκουλτουρέ μπουάτ στην Πλάκα ή δεν ξέρω που.
Με την έλευση του Δάντη και το σπάσιμο του άδυτου βλ. εισαγωγή ελληνικού ρεπερτορίου σε κάθε είδους νυχτερινό μαγαζί, ικανό να συντηρήσει την καριέρα τέτοιων καλλιτεχνών, η ελληνική μουσική στράφηκε περισσότερο στο ήχο και στη φιλοσοφία του σκυλάδικου. Είτε για έντεχνο μιλάμε, είτε για άτεχνο, όλα βασίζονται στην ίδια απλή φιλοσοφία.
Ένα τραγουδάκι στο δίσκο για κράχτης (περίπου 3ΜΒ σε mp3) , μια διασκευή παλιού έλληνα καλλιτέχνη, άντε και κάποιου ξένου οι νεώτεροι, ίσα να γεμίζει ο δίσκος και να μην μένουν άδεια τα cd.
Αυτός ο κράχτης θα γεμίσει τις μουσικές σκηνές και θα δημιουργήσει παραλήρημα, εκεί όπου ο καλλιτέχνης θα εκδικηθεί τον ακροατή επειδή του αντιγράφει τα τραγούδια σε mp3 και θα του χρεώσει 80 Ευρώ ένα μπουκάλι κρασί που κάνει 4 στο Μασούτη.
Α ναι! Όλως τυχαίωςς θα΄ναι εκεί και ο παλιός καλλιτέχνης ο οποίος θα μας ευθυμήσει τραγουδώντας για άλλη μια φορά τις αναγούλες του. Συγνώμη τις επιτυχίες του ήθελα να γράψω.

5. Χίμαιρα και υβριδισμός. Ο κόσμος έχει σιχαθεί τις πρωτότυπες (!!!), αναπάντεχες συνεργασίες δύο ή και περισσότερων ελλήνων καλλιτεχνών από τελείως διαφορετικά ρεύματα. Ραπ και λαϊκό, έντεχνο και όπερα, κλαρίνο και μέταλ, όλα παίζουν μαζί με σκοπό την ψυχαγωγία του κοινού.
Λησμονούν όμως οι περισσότεροι ότι οι μόνοι κερδισμένοι από την ιστορία αυτή, είναι οι δισκογραφικές εταιρίες, οι οποίες βάζουν τους υπαλλήλους τους τραγουδιστές, να συνευρεθούν με σκοπό την εξοικονόμηση χρημάτων, κοινή παραγωγή, αλληλοδιαφήμιση, ντόρος κλπ. που θα προκύψει από τα τερατουργήματα που μας πλασάρουν.

Αποριών συνέχεια...

Αν δεν ήμαστε Έλληνες, πόσοι από εμάς θ'ακούγαμε αυτό το άθλιο χάλι που αποκαλούμε "ελληνική μουσική";

Για Oscar

Με μοναδική ερμηνεία ο τύπος πραγματικά αξίζει και θα μας απασχολήσει στο μέλλον.


Υ.Σ. Για όσους δεν τον γνωρίζουν είναι ηθοποιός. Άλλωστε ο κινηματογράφος (ο ξένος πάντα) είναι η άλλη μας μεγάλη αγάπη.

Λίγο πριν κλείσει η χρονιά...

Μουσικά πάντα, η φετινή χρονιά ήταν η χειρότερη από καταβολής κόσμου. Ξεπέρασε και την περσινή που κρατήσε τα πρωτεία της μουσικής αηδίας για μόλις ένα χρόνο.
Κάτι μου λέει ότι και η νέα χρονιά θα΄ναι ακόμα πιο χάλια.
Οι Αlberta Cross, ο εκπληκτικός Daniel Merriweather, οι φοβερές Explode Into Colors και οι Blind Pilot δεν σώνουν την συνταγή.
Και η ελληνική παραγωγή το χαβά της.
Εδώ αγόρασα καμμιά δεκαριά cd (όλα ξένα) με 40-45 € (Βryan Ferry, Rod Stewart, best of Annie Lennox κλπ) και μόνο οι Κότσιρας και Ονιράμα πουλάνε στς 18 και στα 20 €. Θα τρελαθούμε!!
Είναι φανερό ότι δεν ενδιαφέρονται για τις πωλήσεις cd.
Παρατηρώ εδώ και 10 ημέρες κεντρικό δισκάδικο στην Τσιμισκή που έχει πρώτη μούρη cd πασίγνωστου Έλληνα καλλιτέχνη και μετρώ σχεδόν καθημερινά πόσα cd έχει στο stand.
Μάλιστα σε κανα δυο έσκισα λίγο το πλαστικό κάλυμμα για να δω αν τα αγοράζει κανείς.
Εεε λοιπόν ούτε ένα δεν πουλήθηκε αυτές τις γιορτινές κιόλας μέρες που ψιλοκινείται η αγορά.
Δεν τους ενδιαφέρει να πουλήσουν cds. Απλώς νοικιάζουν το χώρο της πρώτης προβολής σε δισκάδικα για να προμοτάρουν με τεράστιες αφίσες εντός και εκτός καταστημάτων τις συναυλίες τους σε μουσικά στέκια.

------------------
Update: Για να μην το ξεχάσω. Όχι και 25 Ευρώ για να δούμε από 50 μέτρα απόσταση στριμωγμένοι σε ένα κwλομπαρο μέσα στην τσιγαρίλα (ναι την απαγορευμένη) τον Κότσιρα.
Και μάλιστα μια ώρα αφού ξεκίνησε το πρόγραμμα.
Στο δε ταμείο υπήρχαν διάσπαρτες αποδείξεις με διάφορες τιμές εισόδου 15, 20 και 25€.
Ότι προαιρείστε!!!

Heard it in a love song - Marshall Tucker Band

Κοντεύει να κλείσει η χρονιά και ακόμη ν' ακούσουμε κανένα τραγούδι της προκοπής.
Δεν μιλάμε για ελληνικά άσματα. Εκεί έχεις την εντύπωση ότι η μουσική σταμάτησε στο 1997.
Τίποτα νέο, τίποτα φρέσκο να ταρακουνήσει τα νερά.

Kαι στα ξένα Hits μια από τα ίδια. Αναρωτιέμαι τη νόημα έχει να συντηρείς ένα Βlog με θεματολογία τη μουσική; Μόνο και μόνο για να γράφιες πόσο χάλια είναι;
Δυστυχώς η μουσική και η διασκέδαση που προσφέρει, disco, μπαράκια, live clubs κλπ. έχουν περάσει προ πολλού πολύ σε δεύτερη μοίρα.
Προέχει η καλή ταβέρνα, το καλό ρούχο, το καλό κινητό ή laptop. Πού χρόνος για να ακούσεις μουσική και πολύ περισσότερο, πού λεφτά για να ξοδέψεις;

Υ.Γ. To μόνο καλό τραγούδι που άκουσα ολόκληρο Οκτώβριο στο ράδιο ήταν το Amadeous του Falco.

Hobby

Τη δόξα πολύ εμίσησαν τον πλούτο ουδείς, για να παραφράσω.
Ξέρει κανείς να μας πει, ποιος είναι ο συνολικός τζίρος της μουσικής βιομηχανίας στη χώρα μας;
Βάζω μέσα, συναυλίες, πωλήσεις δίσκων, σκυλάδικα και τα συναφή.
Να'ναι 100 εκατομμύρια, να'ναι 200 εκατομμύρια;
Από αυτά τα μισά και παραπάνω τα νέμονται 5-10 άτομα. Οι γνωστοί, ακατανόμαστοι, Χατζηγιάννηδες, Βανδοβίσσηδες κλπ.
Άρα να μένουν 100 εκατομμύρια για τους υπόλοιπους μουσικούς.
Από μια πρόχειρη εκτίμηση με τη μουσική ζούνε και ασχολούνται στην Ελλάδα περίπου 30.000 άτομα. Μπορεί να'ναι και περισσότεροι, αλλά για να αποφύγουμε αυθαιρεσίες τους λιγοστεύω.
Ξέρετε τι αναλογεί στον καθένα τους ετησίως;
Λίγο παραπάνω από 3.300 €. Δηλαδή ένα μηνιάτικο 275 €.
Θέλουν πολλά καρβέλια για να φτάσουν στους προνομιούχους της γενιάς των 700 €.
Και φυσικά το ερώτημα είναι, πώς ζούνε;
Προφανώς ασχολούνται και με άλλα πράγματα ή έχουν κάποια βοήθεια.
Για αυτό και βλέπουμε όλο και συχνότερα το παιδί να δουλεύει στο μαγαζί του πατέρα του.
Πάμπολλα τα παραδείγματα.
Κόκκοτας, Αλκαίος, κόρη Άντζελας, τέκνα Φλωρινιώτη, Φιόνα Τζαβάρα, γιός Πάριου, Κόρη Ζουγανέλη (ίσως να΄ναι και η μόνη εξαίρεση που αξίζει), Αγγελόπουλος, Τζίνα Αρβανιτίδου (κι αυτή δεν είναι άσχημη, αν και είναι ίδια η μάνα της στη φάτσα).
Όλοι τους έχουν ταλέντο; Δεν το νομίζω.
Έχουν όμως σίγουρο το μπακίρι, για να επιδοθούν σ'αυτό το ακριβό σπορ.
Για αυτό το λόγο, εδώ και πολύ καιρό λέω ότι η μουσική πλέον στη Ελλάδα είναι ένα χόμπυ για αυτούς που έχουν χρόνο και χρήμα για σκότωμα.

Greek ραπ

Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο, καταθέτω τη γνώμη μου για την ελληνική μουσική σκηνή ραπ.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 80, άρχες 90, φάνηκε ότι το είδος που θα κυριαρχούσε στην αντίπερα όχθη, θα προέρχονταν από τα σπλάχνα της μαύρης κοινότητας.
Όπως πάντα ο λευκός θα κατάκλεβε ασύστολα την μουσική των νέγρων.
Το 30-40 τη jazz (όσο μπόρεσε), το 50 το rock 'n roll, το 60 το rock και το Blues, το 70 τη disco και τη soul, το 80 το beat και το hip hop.
Αυτό εξανάγκασε τη μαύρη μουσική κοινότητα σε μια συνεχή δημιουργική εξέλιξη που δεν θα μπορούσε να φανταστεί η μουσική βιομηχανία.
Από τα 95 και μετά έχει κυριαρχήσει απόλυτα στην Αμερική, ο ήχος των μαύρων. Εξελίσσεται δημιουργικά πάνω στην αρχετυπική μουσική των κρουστών, την ξεχωριστή ικανότητα των φωνητικών καθώς και το ταλέντο στο χορό και γενικότερα στη σκηνική παρουσία.
Ο Elvis, o Clapton, οι Bee Jees, ο Vanilla Ice, οι Beastie Boys ήταν μερικοί από αυτούς που εκπροσώπησαν άλλοι επάξια, άλλοι αποτυχημένα τη λευκή φυλή στο παιχνίδι της μουσικής μιμούμενοι τους μαύρους.

Οι έλληνες, οι οποίοι ως γνωστόν, έμαθαν τους μαύρους να παίζουν μουσική, πρωτοστατούν και σ'αυτό το μουσικό είδος.
Βαφτίζοντάς το Low bap, για να αποφύγουν την απευθείας σύγκριση, θυμίζουν τους πρώτους ελληνάρες που έγραφαν porsche πάνω στα VW τους ή αυτούς που έφτιαξαν την sinalco cola και είχαν την φαεινή ιδέα να γυρίσουν ταινίες James Bond με τον Βέγγο.
Οι περισσότεροι εκπρόσωποι αυτού του υποείδους (υπο)μουσικής προέρχονται όπως υποστηρίζουν από την εργατική τάξη, βλέπε Πέραμα, Δραπετσώνα και δε συμμαζεύεται. Έχοντας ισχυρό κίνητρο να μετοικήσουν βορειότερα, επιδόθηκαν σε ένα άγριο παιχνίδι αντιγραφής κυρίως ξένων ρυθμών, εκφράσεων επί σκηνής, ακόμη και ρούχων, γκράφιτι και scate board για να ολοκληρώθουν και να δώσουν την εικόνα ενός άρτιου μουσικού "κινήματος".
Το αποτέλεσμα κατά την γνωμη μου είναι πολύ φτωχό και κατώτερο των προσδοκιών.
Όπως λένε στην Αμερική, ραπ κάνει ο μαύρος που δεν έχει φωνή να τραγουδήσει.
Ακόμη παλιότερα το πανκ ήταν η προσπάθεια κάποιων άσχετων να παίξουν ροκ μουσική.
Στην Ελλάδα που συνήθως τραγουδιστές γίνονται οι ατάλαντοι, οι προβαλλόμενοι, οι μορφονιοί και τα σόγια, έχει συρρεύσει στο χώρο αυτό, το κακό συναπάντημα.
Μαφιόζοι, συμπλεγματικοί, άνθρωποι που μπερδέψαν τον αερογράφο με το μικρόφωνο. Πιτσιρίκια που από τις λούπες των skate board προσγειώθηκαν με τα μούτρα στη σκηνή.
Και να πεις ότι βοηθάει και η έρμη η γλώσσα. Με τίποτε. Ο αγγλικός στίχος και η ίδια η αγγλική η γλώσσα δημιουργείται απο συνδυασμό μονοσύλλαβων και δισύλλαβων το πολύ λέξεων.
Δέστε ένα λαμπρό παράδειγμα

Bring it.
Whoo!
Unh, unh, unh, unh
Hoo cah cah
Hah hah, hah hah
[mimicking bass line] Bicka bicka bow bow bow,
bicka bow bow bump bump
What, what, what, what
Hah hah hah hah
Unh,
on your mark ready set let's go
dance floor pro I know you know
I go psycho when my new joint hit
just can't sit
gotta get jiggy wit it
ooh that's it
now honey honey come ride
DKNY all up in my eye
Big Willie Style's all in it
Gettin' Jiggy Wit It
na na na na na na na nana
na na na na nana
gettin jiggy wit it

Και ωραία για εμάς τους υπόλοιπους, όσο αυτή η μουσική σκηνή (εδώ γελάμε) έμενε στα στενά όρια του Ασπρόπυργου και του Άη Γιώργη, όλα καλά. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν άρχισε να γίνεται main stream. Εντελώς "ετεροχρονισμένα" που έλεγαν κάποιοι πολιτικοί παλιότερα, οι μουσικοί αυτή ανακαλύφτηκαν από κάποια φιντάνια δισκογραφικών οι οποίοι στην απέλπιδα προσπάθειά τους να αναστήσουν ντίβες και ντίβους του παρελθόντος, προχώρησαν σε χιμαιρικά εκτρώματα συνεργασιών του στυλ Θηρίο ή Αγλέορας και Βανδή, ή Nevma (Phlegma) και Βιση.
Οπότε και ο ξεπερασμένος λαϊκόβιος του ντισκοαμανέ αισθάνεται μοντέρνος, όταν ακούει ράπ
αλλά και ο 17άρης μπορεί πλέον να πάει νόμιμα τη γκόμενα στα μπουζούκια.
Να ενηλικιωθεί βρε αδερφέ.
ΥΓ. Παραδόξως το "Θέλω να γυρίσω στα παλιά", αποτελεί εξαίρεση, τη μοναδική. Μετά από αυτό το άσμα, η low bap δεν έχει να μας πει τίποτε άλλο.